فشرده‌سازی فایل‌های تصویری

فشرده‌سازی (Compression)، پردازشی است که با حذف اطلاعات اضافی، داده‌ها را به علایم دیجیتالی کاهش می‌دهد. این پردازش بسته به پهنای باند مورد نیاز برای انتقال داده‌ها و میزان فضای ذخیره‌سازی، آن را کاهش می‌دهد. اطلاعات دیجیتالی را می‌توان در هر نوعی که باشد، فشرده کرد. کاهش پهنای باند مورد نیاز امکان انتقال داده‌های بیشتری را در یک زمان واحد می‌دهد. فشرده‌سازی را می‌توان به دو گروه تقسیم کرد. با فقدان (با زیان) و بدون فقدان (بدون زیان). در فشرده‌سازی بدون فقدان، تصویر ذخیره شده بدون از دست دادن کمتیرن داده‌ای، خود تصویر است، اما در فشرده‌سازی یا زیان، تصویر ذخیره‌‌شده خود تصویر اصلی نیست، بلکه شبیه آن است و اطلاعاتی را از دست داده است.
● فشرده‌سازی بدون زیان
فشرده‌سازی بدون زیان با استقرار کامل و دوباره همه داده‌های اصلی که در تصویر اصلی وجود داشت، مشخص می‌شود. فشرده‌سازی یک سند، فشرده‌سازی بدون زیانی است که سند ذخیره‌شده باید درست همانند سند اولیه باشد، نه شبیه به آن. در دنیای بصری، فشرده‌سازی بدون زیان خود را در اختیار تصویرهائی که بخش زیادی از آنها یک رگ خاص دارد، مثل آسمان آبی، تصویرهای ساخته شده توسط کامپیوتر و محدوده‌هائی که تها با یک رنگ خاص پر شده‌اند و نکات قابل‌توجهی دربرندارند. مثل کارتون‌ها، گرافیک‌ها و انیمیشن سه‌بعدی هم از انواع فشرده‌سازی بدون زیان هستند.
یکی از انواع پر کاربرد و معمول در فشرده‌سازی بدون زیان ”کدگذاری مبتنی بر طول“ است که در گرافیک‌ها و تصویرهای ساخته شده با کامپیوتر استفاده می‌شود. این تصویرها بخش‌های وسیعی دارند که با رنگشان ثابت بوده و یا الگوهای یکسانی در آنها چندین بار تکرار شده است. در تصویرهای دیجیتالی، هر پیکسل از سه رنگ ترکیبی قرمز، سبز و آبی تشکیل شده و هر یک از این پیکسل‌ها ارزش خاصی برای هرکدام از رنگ‌ها دارد. بنابراین سه بایت اطلاعات برای هر یک از رنگ‌ها وجود دارد که در کنار هم معرف یک پیکسل است.
”کدگذاری مبتنی بر طول“ برخلاف ارزش‌های RGB برای هر پیکسل، خطوط اسکن را گروه‌بندی و طول‌بندی می‌کند. به‌گونه‌ای که برای پیکسل‌ها شناخته شده باشد. برای مثال، ممکن است بخشی از یک خط ویدیوئی، ردیفی ۲۵تائی از پیکسل‌های سیاه داشته باشد. این بخش طولی است که به صورت ۰ و ۰ و ۰ و ۲۵ کدگذاری شده است. این یعنی ۲۵ پیکسل وجود دارند که هر کدام از یک‌چهارم R، یک‌چهارم G و یک‌چهارم B یا سیاه تشکیل شده‌اند. تصویر اصلی از ۷۵ بابت تشکیل شده که (۵۲ پیکسل سه بایتی) برای حفظ و نگهداری اطلاعات است. زمانی که از ”کدگذاری مبتنی بر طول“ برای فشرده‌سازی استفاده می‌کنید، می‌توانید اطلاعات موردنظر را در چهار بایت ذخیره کنید.
● فشرده‌سازی با زیان
تصویرهای ویدیوئی که با دوربین گرفته می‌شوند، به‌طور معمول برای تکنیک‌های فشرده‌سازی بدون زیان مناسب نیستند، چرا که به‌ندرت پیش می‌آید که طول آنها برای ارزشگذاری‌های پیکسل‌ها مناسب باشد و بتوان میزان کارآئی تصویر را با بهره‌گیری از این تکنیک‌ها بالا برد. فشرده‌سازی ویدیوهای متحرک به‌طور معمول زیرمجموعه‌ای از فشرده‌سازی با زیان است. به کمک این روش، تصویر ذخیره شده مانند تصویر اصلی خواهد بود. زمانی‌که تصویر با زیان دوبره تولید می‌شود و یا از حالت فشرده بیرون می‌آید. اطلاعاتی که در زمان فشرده‌سازی وجود داشت، به‌طور کامل حفظ نخواهد شد. فشرده‌سازی با زیان برای اینکه بتواند عدم وجود اطلاعات را مخفی کند، اطلاعات موجود در مکان‌هائی را که چشم انسان به آن کمتر حساس است با سبب انتقاد کمتری از تصویر می‌شود، حذف می‌کند.
چشم انسان به تغییرات درجات روشنائی و نور، بیش از تغییرات رنگ (چه ظاهری و چه از نظر غنی‌سازی) حساس است. در گسترده رنگ‌ها، چشم انسان بیشتر به محدوده‌های زرد، سبز و آبی حساس است. چشم انسان همچنین به اشیاء متحرک حساس‌تر از اشیاء ساکن است. برای مثال خرگوش زمانی‌که می‌خواهد شکار کند ساکن و بدون حرکت می‌ایستد. چرا که به‌طور غریزی می‌داند چشم حیوانات دیگر به آنچه که حرکت می‌کند، حساس‌ترند تا آنچه که بی‌تحرک است. بنابراین اگر ساکن و بی‌تحرک باشد، امکان دید آنها را کمتر می‌کند.
در فشرده‌سازی با زیان، اطلاعاتی حذف می‌شوند که چشم انسان به آنها حساس نباشد یا حرکت چندانی نداشته باشند. در نمونه کارآمد فشرده‌سازی با زیان JPEG و MPEG است که هر یک از آنها را در زیر توضیح می‌دهیم.
● فشرده‌سازی JPEG
فشرده‌سازی JPEG توسط Joint Photographic Experts Group گسترش یافت که استاندارهائی برای فشرده‌سازی تصویرهای ساکن مانند عکس و گرافیک دارد. در فشرده‌سازی JPEG، داده‌های تصویر به دو بخش روشنائی و اطلاعات رنگدانه‌ای تقسیم می‌شوند.
JPEG از مزیت حساسیت بیشتر چشم انسان به تغییرات روشنائی نسبت به تغییرات رنگ استفاده کرده و نسبت به روشنائی موجود در تصویرها نمونه‌های بیشتری از اطلاعات کروم و رنگ را برمی‌گزیند. بدین‌ترتیب، اطلاعات رنگ‌بندی تا نصف کاهش می‌یابد. با کاهش کدگذاری اطلاعات زاید روشنائی موجود در تصویر، اطلاعات کلی نیز کاهش می‌یابند. سایر ارزش‌ها و اطلاعات باقی‌مانده‌ای که پایدار هستند درست همانند روش‌های فشرده‌سازی بدون زیان، کدگذاری می‌شوند.
● فشرده‌سازی JPEGهای متحرک
Motion JPEG یا M-JPEG گرفته شده از JPEG است و در فشرده‌سازی تصویرهای متحرک کارآئی دارد. این روش نسبت به هر یک از تصویرها، به‌عنوان یک تصویر ساکن نگریسته و سپس روی آن کار می‌کند. از آنجائی که تفاوت‌های کیفیتی از یک فریم به فریم دیگر کمتر از پنج درصد است، در فریم‌های نزدیک به‌هم تنها تغییرات اساسی به‌وجود می‌آید. زمانی‌که به هرکدام از تصویرها به‌عنوان یک تصویر واحد و نه تصویر متحرک ادامه‌دار می‌نگریم، به یک روش مؤثر در فشرده‌سازی تصویرهای متحرک می‌رسیم.
● فشرده‌سازی MPEG
فشرده‌سازی MPEG توسط Motion Picture Experts Group، گسترش یافت که استانداردهائی برای فشرده‌سازی تصویرهای متحرک دارد. تکنیک‌های MPEG موافتنامه‌هائی برای فشرده‌سازی، کدگذاری و کدبرداری اطلاعات ساخته است که در آنها تنها روش‌های کدگذاری مهم نیستند، بلکه قاعده‌ها و دستورالعمل‌ها طرز قرارگیری اطلاعات را نشان می‌دهند و می‌گویند که چه چیزهائی باید در داده‌ها وجود داشته باشند، اما در مورد روشی که اطلاعات توسط آن به‌دست می‌آید، هیچ توضیحی نمی‌دهند. این بدان معنا است که بدون ایجاد تغییرات دائمی در تجهیزات امروزی می‌توان پیشرفت‌هائی در زمینه تکنیک‌های کدگذاری داشت. در فشرده‌سازی MPEG,M-JPEG از بیشترین برتری‌ها در زمینه شباهت‌های بین‌فریمی برخوردار است و این به‌عنوان مهمترین و کلیدی‌ترین تکنیک فشرده‌سازی محسوب می‌شود.
● MPEG-۱
هر خطی در هر زمینه‌ای از تصویرهای دیجیتالی که باشد، از ۷۰۴ پیکسل تشکیل شده است. فشرده‌سازی MPEG-۱، به‌ازاء هر یک فریم از ویدیو، یک زمینه در ۳۵۲ پیکسل و به‌ازاء هر یک خط استفاده می‌کند. استفاده نیمی از وضوح به‌صورت افقی و خطوط اسکن یکی در میان به‌صورت عمودی تصویری یا وضوح تصویر یک‌چهارم را می‌آفریند. MPEG-۱ یکی از ساده‌ترین روش‌های فشرده‌سازی تصویرهای متحرک است و در آن هیچ تجزیه و تحلیل دقیقی در مورد تصویرهای واحد یا چندتصویری که در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند، وجود ندارد. روش فشرده‌سازی بر مبنای پردازشی ساده و ریاضی‌وار صورت می‌گیرد. بدین ترتیب یک پیکسل را به‌صورت یک دی میان روی خط‌های یکی در میان نمونه‌گذاری می‌کنیم.
● انواع MPEG
فشرده‌سازی MPEG-۰ می‌تواند با بهره‌گیری از انواع گوناگون الگوریتم‌های کامپیوتری یا فرمول‌های ریاضی تصویرها را فشرده کند. این الگوریتم‌های متنوع به‌عنوان ابزار شناخته می‌شوند و می‌توان از ترکیب آنها برای فشرده‌سازی تصاعدی بدون از دست دادن کیفیت استفاده کرد. به بیانی دیگر، فشرده‌سازی MPEG-۰ می‌تواند با بهره‌گیری از حدود چهار درصد اطلاعات ویدیو اصلی، تصویری با کیفیت خوب تولید کند. همچنین MPEG-۰ انعطاف‌پذیر بوده و می‌تواند از روش‌های گوناگون اطلاعاتی، اندازه‌های تصویرها و کیفیت فشرده‌سازی حمایت کند. هر یک از فشرده‌سازی‌های MPEG که موفق بوده‌اند، (برای نمونه ۷ و ۵ و ۴ MPEG) توانائی‌های بسیاری برای تشخیص اطلاعاتی که باید فشرده شوند، دارند. آنها همچنین می‌توانند با توجه به تصویر موجود، امکان فشرده‌سازی بیشتری را به تصویر بدهند. از انواع گوناگون تکنیک‌ها و روش‌های فشرده‌سازی MPEG می‌توان در کارهای کاربردی خاص استفاده کرد.
● پردازش MPEG
کار پردازش MPEG با بررسی سکانس‌هائی زا فریم‌های ویدیوئی که به جریان ویدیوئی معروف هستند، شروع می‌شود. اطلاعات زاید، کدگذاری و فشرده می‌شوند. سپس جریان ویدیوئی فشرده شده در یک بیت کدگذاری شده و جاری می‌شود و بیت جاری ذخیره شده یا انتقال می‌یابد. سرعتی که اطلاعات پردازش می‌شوند. به سرعت بیت معروف است. زمانی‌که از داده‌ها استفاده می‌شود یا تصویر را به حالت اولیه و اصلی خود ذخیره می‌کنیم، داده‌ها کدبرداری شده و از حالت فشرده درمی‌آیند.
فشرده‌سازی MPEG از ترکیبی از دو برنامه گوناگون فشرده‌سازی، یعنی فاصله‌ای و موقتی استفاده می‌کند. فشرده‌سازی فاصله‌ای، داده‌های موجود در هر فریم ویدیوئی را با حذف داده‌های زاید موجود در تصویر کم می‌کند. فشرده‌سازی موقت نیز تفاوت‌های موجود بین تصویرها را در زمان‌های گوناگون مقایسه کرده و در نهایت داده‌هائی را که معرف تغییرات هستند، ذخیره می‌کند. فشرده‌سازی فاصله‌ای برای ساخت تصویر میانی، از همان تکنیک‌های موچود در فشرده‌سازی JPEG استفاده می‌کند که فریم I نامیده می‌شود.
برخلاف فریم‌های موجود در فشرده‌سازی موقت، فریم‌های I تصویرهای ”مستقلی“ هستند که بدون نیاز به مراجعه به فریم‌ها قابل کدبرداری و نمایش هستند. فریم‌های I میان جریان ویدیوئی پراکنده شده‌اند و کاربردشان به‌عنوان مرجع فشرده‌سازی موقت در میان فریم‌ها است. مرتب کردن آنها درست همانند حصارکشی (نرده‌کشی) است، چرا که فریم‌های I، معرف نقاط محدودی در حصار هستند، در حالی‌که فریم‌های موقتی حصارهای بیشتری را دربرمی‌گیرند.
فریم‌های فشرده‌سازی موقت که به فریم‌های B و P معروف هستند، شامل داده‌های حرکتی هستند که چگونگی تغییر نواحی فریم I بین فریم‌های میانی را بیان می‌کنند. فیرم‌های B و P نسبت به فریم‌های I اطلاعات کمتری دارند، چرا که تنها اطلاعاتی را درباره تغییراتی که بین فریم‌ها به وقوع پیوسته است، دربرمی‌گیرند و این از کارآمدترین بخش‌ها در کدگذاری MPEG است. نرخ فشرده‌سازی آن ۲۵:۱ است که سبب می‌شود در کیفیت عکس‌های فشرده نشده افت ایجاد نشود.
فریم‌های B,I و P در زیر بیشتر توضیح داده می‌شوند.
● فریم‌های I
فریم I (فریم میانی Intra)، فریمی است که تصویر را به‌صورت کامل و با تمام جزئیات دربردارد و می‌توان از آن به‌عنوان مرجع فریم‌های دیگر استفاده کرد. فریم I به پیکسل‌های هشت‌قطعه‌ای (گروهی) تقسیم می‌شود. این قطعات پیکسلی در گروه‌های شانزده‌تائی که به قطعات بزرگتر معروف هستند، قرار می‌گیرند و سپس با بهره‌گیری از تکنیک‌های فشرده‌سازی JPEG فشرده می‌شوند. فریم‌های I بیشتر در زمان‌هائی ساخته می‌شوند که به آنها نیاز باشد یا تغییرات اساسی در محتویات تصویر صورت گرفته باشد که به‌طور معمول در جریان‌های ویدئوئی، این اتفاق دو بار در ثانیه رخ می‌دهدسرعت منتقل شده و داده‌ها را دریافت کنند تا تصویر را باز تولید کنند. سرعت و نرخ داده‌ها با نرخ بیت‌ها بنا به میزان پیچیدگی و کیفیت تصویر متغیر است. اگر تصویر پیچیدگی کمی داشته باشد یا کیفیت آن بالا نباشد، می‌توان از یک نرخ ثابت داده‌ها و بیت استفاده کرد. اما اگر تصویر پیچیده‌تر باشد یا کیفیت بالائی برای تصویر مورد نیاز باشد از سرعت‌های متغیر بیتی استفاده می‌کنیم تا نرخ کاهش یافته داده‌ها را زمانی‌که به کیفیت تصویر می‌پردازد، جبران کنیم.
● نرخ‌های مختلف Bit
اگرچه فایل ویدیوئی با سرعت ثابت فریمی حرکت می‌کند، اما میزان داده‌های لازم برای کدگذاری هر فریم بنا به پیچیدگی صحنهظها متغیر است. زمانی‌که پیچیدگی موجود در تصویر متغیر است. سرعت متغیر بیت‌ها می‌تواند کیفیت تصویر را ثابت نگه دارد. هر بخش از تصویر، بررسی شده و سپس با سرعت دلخواه فشرده می‌شود. بخش‌هائی از تصویر که پیچیدگی کمتری دارند. با سرعت بیشتری فشرده می‌شوند. در حالی که پیچیدگی بخش‌های دیگر از میزان سرعت فشرده‌سازی می‌کاهد. انواع مختلف سرعت‌های بیتی، عملیات کدگذاری را سخت‌تر کرده و کار در زمان مقرر تمام نمی‌شود.
درست مانند روش IP، روش IBP نیز کارش را با فریم I شروع می‌کند. در مرحله بعدی آخرین فریم از GOP به‌عنوان نخستین فریم P استفاده می‌شود فریم P به فریم I و همچنین به بردارهای حرکت یکه زمینه پشتی و حرکت کامیون را توصیف می‌کند، اشاره می‌کند. در اینجا نیز همه ”سوراخ‌هائی“ را که در پس‌زمینه ایجاد شده‌اند، می‌توانید با گروهی از پیکسل‌های فریم I پر کنید. در این بخش فریم B با بهره‌گیری از بردارهای حرکتی که به اشیاء در حال حرکت اشاره دارد، ایجاد می‌شود. درست مانند روش IP حرکت و جابه‌جائی کامیون بخش‌های بدون پوششی را در زمینه پشتی مثل یک ”سوراخ“ باقی می‌گذارد با پر کردن ”سوراخ‌ها“ توسط گروهی از پیکسل‌هائی که در فریم I یا P وجود دارند، فریم B کامل می‌شود.
● نرخ‌های بیتی ثابت
سرعت‌های بیتی ثابت درجات گوناگونی و کیفیت تصویرها ایجاد می‌کنند. چرا که برای پیچیدگی تصویرها هیچ‌کاری جایز نیست. رسانه‌های گروهی همچون ماهواره و پخش‌های جهانی برای تجهیزات یانتقالی خود به سرعت‌های بیتی معینی نیاز دارید پخش زنده، ملاقات و نشست‌های ماهواره‌ای و در نهایت بازخوانی ویدیوهائی که فشرده شده‌اند، همه و همه به طول زمان واقعی برای فشرده‌سازی پیش از انتقال نیاز دارند.
نرخ‌های بیتی ثابت برای فشرده‌سازی تصویرها و زمان واقعی آنها کاربرد دارند، در حالی‌که سرعت‌های بیتی گوناگون از انجام این کار عاجز هستند.
● پروفایل‌ها و درجه‌بندی
با ترکیب ابزارهای B,I و P، به تکنیک‌های فشرده‌سازی پیشرفته و تازه‌ای می‌رسیم که به پروفایل معروف هستند. بنا به پروفایلی که استفاده می‌کنیم، کیفیت تصویرها هم تغییر می‌کنند. پروفایل‌ها را می‌توان به درجات کیفیتی تقسیم کرد، البته با توجه به ابزارهای فشرده‌سازی که استفاده می‌کنند و پارامترهای فیزیکی ویدیوهای فشرده شده برای مثال اندازه تصویر، وضوح و نرخ بیتی برای بیان کیفیت تصویرها چهار درجه از تعریف محدود (وضوح ویدیوئی ۴/۱) تا تعریف بالا با حدود ۱۰۸۰ خط اسکن وجود دارد. هر یک از این درجه‌ها استانداردهای خاص خود را نسبت به ورودی ویدیوئی دارند. برای مثال ویدیوی Standard Definition یا ویدیوی High Definition.
● پروفایل اصلی در سطح اصلی
می‌توان پروفایل‌ها و درجه‌های گوناگونی را با هم ترکیب کرده و هماهنگ ساخت تا گستره متنوعی شامل اندازه‌های گوناگون تصویرها، سرعت‌های بیتی و کیفیت کدگذاری را در اختیار گرفت. کارآمدترین آنها معروف به Main Level در Main Profile است (Main Profile. (MP& ML به معنی آن است که از هر یک از فریم‌های B,I و P می‌توان برای فشرده‌سازی استفاده کرد و Main Level بدین معنی است که وضوح تصویر برابر با ۴۸۰٭۷۲۰ پیکسل در NTSC است. سیستم‌های دریافت و ذخیره‌سازی I,B و P به اندازه‌ای انعطاف‌پذیر هستند که MP @ ML می‌تواند به تنظیم نرخ‌های بیتی بپردازد. کاهش نرخ بیتی سبب کاهش کیفیت تصویر خواهد شد. البته این در صورتی است که از ابزارهای کدگذاری پیشرفته برای جبران این‌کار استفاده نشود.
● کدگذاری و فشرده‌سازی ویدیوئی
پس از تغییر علایم ویدیوئی RGB به داده‌های رنگدانه‌ای و روشنائی، بخش رنگدانه‌ای تصویر را می‌توان با کمی افت در کیفیت تصویر فشرده کرد. کانال‌های RGB به روشنائی (Y) و دو کانال رنگی (B-Y و R-Y) تبدیل می‌شوند.
جدول بالا چگونگی دیجیتالی کردن برنامه را برای ویدیوی ۴:۲:۲ نشان می‌دهد. برای هر چهار پیکسل روی خط اسکن، چهار نمونه دیجیتالی روی کانال روشنائی وجود دارد که تنها دو نمونه برای هر دوکانال رنگ‌بندی شده برداشته می‌شود. هر نمونه رنگی دو پیکسل در کنار خود دارد. در نتیجه، هر دو کانال رنگی در نصف وضوح کانال روشنائی، دیجیتالی می‌شود و داده‌های موجود برای آن دو کانال را تا پنجاه درصد کاهش می‌دهد. این‌کار سبب می‌شود که همه داده‌هائی که برای هر فریم ویدیوی مورد نیاز است تا ۳۳% کاهش پیدا کند. نمونه ۴:۲:۰ در نظر دارد کانال‌های رنگ‌بندی را یک قدم بیش از ۴:۲:۲ جلو ببرد. اگر برای هر چهار پیکسل، چهار نمونه روشنائی و هیچ نمونه رنگی داشتیم، به نمونه ۴:۰:۰ تبدیل می‌شد. البته مشخص است که اگر هیچ داده رنگی موجود نبود، تصویر شما سیاه و سفید می‌شد. اگر خطوط اسکن به‌صورت یک در میان در ۴:۲:۲ دیجیتالی می‌شدند و خطوط میان آنها نیز روی ۴:۰:۰ قرار می‌گرفتند، داده‌های رنگی از ۴:۲:۲ خطوط اسکن به ۴:۰:۰ خطوط اسکن متناوب می‌رسید، هر چند که میزان داده‌های موردنیاز برای توصیف فریم‌های ویدیوئی کاهش می‌یافت.
● چگونگی عنوان‌گذاری را یاد بگیریم
آیا می‌خواهید به کارتان اعتبار دهید؟ چطور است که روی ویدیوهایتان عنوان بگذارید؟ این کار در پریمیر خیلی ساده و راحت صورت می‌گیرد.
۱) در منوی FILE گزینه NEW و سپس TITLE را برگزینید.
۲) پنجره جدیدی پدیدار می‌شود. حال در منوی سمت چپ این پنجره روی T کلیک کنید تا بتوانید در پنجره مربوط به آن نام دلخواه خود را تایپ کنید.
۳) حالا تمام کاری که باید انجام دهید ذخیره نام عنوان در بخش Savethetitle است.
در اینجا به نکات بیشتری برای ایجاد عنوانی بهتر اشاره می‌شود:
▪ برای مشخص سازی سایزی که می‌خواهید فریم عنوانتان داشته باشد، دیمانسیون‌ها را در پیکسل‌ها تایپ کنید. برای مثال ۳۲۰ افقی (h) یا ۲۴۰ عمودی (V).
▪ حالت ظاهری:
نسبت ظاهری پیکسل‌ها را انتخاب کنید تا روی خروجی نهائی ویدیوی شما قرار گیرد.
▪ زمینه پشتی:
روی کادر موردنظر کلیک کنید تا رنگ خاصی برای پس‌زمینه پروژه خود انتخاب کنید.
اگر می‌خواهید رنگ زمینه پشتی در پریمیر قابل رؤیت باشد، Opaque را انتخاب کنید.
انتخاب گزینه Show Safe Titles نیز باعث نمایش محدوده‌های محافظ حرکت و محافظ عنوان NTSC می‌شود.
NTSC-Safe Colors را انتخاب کنید تا زمانی‌که عنوان در حال ارائه شدن است، رنگ‌های خارج از محدوده NTSC-Safe به صورت خودکار وارد محدوده NTSC-Safe شوند. احتمال اینکه این گزینه رنگ‌ها را خفه کند وجود دارد. اگر مشغول عنوان‌گذاری برای تلویزیون‌های NTSC هستید و این گزینه را انتخاب نکرده‌اید، احتمال اینکه رنگ‌های خارج از محدوده NTSC-Safe در خط اسکن تلویزیون ضعیف‌تر و درهم‌آمیخته‌تر جلوه کنند، بیشتر می‌شود.

منبع : نشریه تخصصی هنر و رایانه