دوباره مرده - DEAD AGAIN

سال تولید : ۱۹۹۱
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : پارامونت
کارگردان : کنت برانا
فیلمنامه‌نویس : اسکات فرانک
فیلمبردار : ماتیو ف. لیونتی
آهنگساز(موسیقی متن) : پاتریک دویل
هنرپیشگان : برانا، اندی گارسیا، اما تامپسن، لوئیس هال، ریچارد ایستن، جو آندرسن، پاتریک مونتس، ریموند کروز، رابین ویلیامز، وین نایت، درک جیکوبی و هانا شیگولا
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۸ دقیقه


ـ لس آنجلس، ̎مایک چرچ̎ (برانا)، کارآگاه خصوصی مسئول یافتن هویت زن ساکت و فراموشکاری (تامپسن) که در محوطهٔ مدرسهٔ سینت آدری پیدا شده، می‌شود. ̎فرانکلین مدسن̎ (جیکوبی)، یک عتیقه‌فروش و هیپنوتیزور، پیشنهاد می‌کند که در جلسه‌ای از رمز و راز زن سر در بیاورند. زن با هیپنوتیسم شدن، در قالب ̎مارگارت̎ فرو می‌رود: یک زن پیانیست بریتانیائی که در سال ۱۹۴۸ با یک موسیقیدان مهاجر آلمانی به نام ̎رومان اشتراوس̎ (برانا) ازدواج کرده و سال بعد شوهرش به اتهام کشتن او با قیچی، اعدام شده بوده است. زن نخستین ملاقات آنان و زندگی‌شان را در خانهٔ بزرگ اربابی ̎اشتراوس̎ [که همان عمارت مدرسهٔ سینت آدری است] به یاد می‌آورد. ̎مایک̎ که به او علاقه‌مند شده، نامش را ̎گریس̎ می‌گذارد. در دومین جلسهٔ هیپنوتیسم، ̎گریس̎ به یاد می‌آورد که ̎رومان̎ به توجه خاص ̎مارگارت̎ به ̎گری بیکر̎ روزنامه‌نگار (گارسیا) حسادت می‌کند. ̎گریس̎ ضمناً دیگر بین ̎رومان̎ و ̎مایک̎ ـ که خودش هم تحت هیپنوتیسم گوشه‌ای دیگر از زندگی ̎اشتراوس‌ها̎ را ̎زندگی̎ می‌کند ـ فرقی نمی‌گذارد. دوست روزنامه‌نگار ̎مایک̎، ̎پیکولو پیت̎ (نایت)، می‌فهمد که نام واقعی ̎گریس̎ ، ̎ آماندا شارپ̎ است: نقاشی که دغدغهٔ ذهنی‌اش اجسام ̎قیچی شکل̎اند. ̎مایک̎ ردپای ̎بیکر̎ را می‌گیرد و از آنجا که اعتقاد به بی‌گناهی ̎رومان̎ دارد، با راهنمائی ̎بیکر̎، به سراغ مستخدمهٔ فداکار ̎رومان̎، ̎اینگه̎ (شیگولا) می‌رود که حالا خودش یک عتیقه فروشی باز کرده است. ̎مایک̎ که شک برده ̎اینگه̎ مادر ̎فرانکلین مدسن̎ است، سرانجام واقعیت را کشف می‌کند: ̎مارگارت̎ به دست ̎فرانکلین̎ که در آن زمان بچه‌ای بیش نبوده، به قتل رسیده و او هم گناهش را به گردن ̎رومان̎ انداخته بوده است.
ـ نخستین فیلم امریکائی برانا، تریلری روانشناسانه است که آشکارا به آثار آلفرد هیچکاک نظر دارد. حتی موسیقی دویل در مایهٔ موسیقی برنارد هرمان برای آثار هیچکاک است، اما فیلم گذشته از ضعف‌ها و ایرادهای واضح فیلمنامه‌ای، بر خلاف ظاهر پر طمطراقش، فیلمی متوسط و عاری از خلاقیت است. تمهید استفاده از تصاویر سیاه و سفید برای نمایش گذشته، تکراری و مایهٔ تناسخ روح نیز به دم دستی‌ترین شکل ممکن عرضه شده است. ویلیامز در نقش دوست کارآگاه حضوری کوتاه دارد. تماشای گارسیای پیر شده با گریم ابلهانه، خنده‌آور است و شیگولا در نقش مستخدمه‌ای مرموز که عشق خود به اربابش را فرو می‌خورد، هیچ شباهتی به تصاویر ماندنی دیده شده از او ندارد.