پشت هیچستان

یادش به خیر! بچه که بودیم پدرانمان با ما مشت بازی می کردند، یک مشت پر بود و مشت دیگر خالی و پوچ؛ و مشتی را که پر بود جمع تر می گرفتند و به گونه ای وانمود می کردند که خالی است، مشت خالی را هم بازتر و درشت تر نشان می دادند، به گونه ای که انگار پر است. حال از میان ما بچه ها آنهایی که کم هوش تر بودند به سراغ مشت بزرگتر می رفتند و با چه زحمتی انگشت ها را باز می کردند و می دیدند که پوچ است، اما آنهایی که باهوش تر بودند، اول خوب نگاه می کردند و اطراف مشت را می دیدند و از ظاهر مشت ها گول نمی خوردند و آنگاه با دقت مشت پر را انتخاب کرده و جایزه خود را دریافت می کردند.
حال آن بازی همیشه بوده و هم اکنون هم هست، یعنی در این عالم دو مشت پیش روی ماست. یکی مشت خدا که پر است، اما به ظاهر کوچک به نظر می رسد و دیگری مشت خلق خدا که خالی است اما به ظاهر بزرگ و آنهایی که اهل تأمل و تدبر باشند به سراغ خدا می روند و آنها که هوش و حواس کمی داشته و یا اصلاً نداشته باشند مستقیم به سراغ مردم می روند و زمانی که مشت مردم برایشان باز شود، تازه می فهمند که آنها هیچ و هیچ کاره اند.

[محمدرضا رنجبر]

منبع : روزنامه ایران