جودو راهی برای استفاده از سلاح سرد

ورزش جودو اولین بار در سال ۱۹۴۰ در کشور ژاپن پایه‌گذاری شد و بعدها به سرعت در همه جهان گسترش یافت. این ورزش، در ابتدا با نام جوجوتسو، شناخته می‌شد و این شیوه هنرهای رزمی را فردی به نام Thi اختراع کرده بود که بعدها و در اوایل سده ۱۶۰۰ فردی به نام (گنوسو که کانسوکیجی) Gonnosukieatsukichi که شمشیرباز ماهری بود آن را توسعه داد و به آموزش آن‌که در این کشور tenshin shoden katori shicto ryu خوانده می‌شد پرداخت. وی الوین استاد رسمی این رشته رزمی بود و به‌منظور افزایش مهارت‌ها و توانایی‌های خود و همچنین آموزش جوانان ژاپنی به شهرهای مختلف این کشور سفر می‌کرد. جودو در واقع به‌منظور دفاع در برابر حملات مختلف و حفظ جان افراد به هنگام مواجه با افراد مهاجم و حالات مختلف شهرت یافته است.
تا قبل از فعالیت کاتسو کیچی، رزمی‌کاران از سلاح‌های چوبی شش پایی که bo rokushaku نام داشتند در مبازات خود استفاده می‌کردند. سه شیوه مهم این مبارزات به ترتیب okuden ryu. Skiguchi ryu و tyu takeuchi نام داشتند. (گئوسوکه) به فرار گرفتن همه این روش‌ها تحت‌نظر اساتید مجرب و معروف ژاپنی پرداخت و همانند همه سامورائی‌ها به مبارزات تن به تن مشغول شد تا توانایی‌های خود را هر چه بیشتر افزایش دهد. سپس با استاد برجسته‌ای به‌نام miyamoto musashiآشنا شد (نویسنده کتاب پنج حلقه) که او را با استفاده از تکنیک به‌کارگیری همزمان دو شمشیر شکست داد. این روش jujo dome نام داشت و تا آن‌که زمان هیچ کس آن را تجربه نکرده بود.
البته تنها شانسی که گئوسوکه آورد این بود که موساشی رغبتی به کشتن او نشان نداد. از آن زمان به بعد، گئوسوکه به مکان‌های مختلفی سفر کرد و در تلاش برای یافتن راهی به‌منظور انتقام از موساشی به‌سختی به فعالیت پرداخت تا به همه فنون هنرهای رزمی مسلط شود. سال‌های بعد او به Daizifu tenmangu در نزدیکی کوه مقدس به‌نام homanرفت و به مدت سی و هفت روز تنها به مدیتیشن پرداخت تا خود را از نظر روحی پاک و آماده کند. در پایان روز سی و هفتم، بنا به گفته خودش در خواب پسر بچه کوچکی را دید که به او روش جدیدی از شیوه مبارزات روزمی و دفاع شخصی را می‌آموخت او از این رؤیای ناگهانی به خود آمد و صبح روز بعد با الهام از آنچه که در خواب دیده بود به تلفیق سه روش هنرهای رزمی (شمشیر، نیزه و تبرزین) پرداخت و سبک جدید جودو را به‌وجود آورد. می‌گویند که او با استفاده از این روش سه‌گانه، توانست موساشی را شکست دهد و انتقام خود را بگیرد. پس از این موفقیت، یک استاد معروف ژاپنی به‌نام Fukuoka او را فرا خواند تا به شاگردان نیز این هنر را بیاموزد اما دانش‌آموزان حق نداشتند تعلیمات خود را به خارج از مجموعه انتقال دهند و تنها در زمانی‌که موفق به اخذ عنوان استاد می‌گشتند این اجازه را کسب می‌کردند.
● Seiteijado kata
در سال ۱۹۶۸، فدراسیون کندوی ژاپن اهمیت جودو را دریافت و دانست که آموزش این هنر رزمی برای جوانان رزمی کار رشته‌های کندو و ای آی دو مفید است. آن‌گاه دوازده فرم انتخابی shindo muso ryo که سیتی کاتا seiteikata نامیده می‌شد مورد آموزش عمومی قرار گرفت. تکنیک‌های عمومی و امروزی جودو، به سه نوع مختلف تقسیم‌بندی می‌گردد که در ذیل می‌آیند:
● Tandokudosa تمرین فردی
این شیوه توسط افرادی انجام می‌شود که یکی از سیزده تکنیک پایه را به‌خوبی انجام می‌دهند و شناخت کامل، تئوری و عملی از حرکات بدن دارند. این روش به‌‌صورت انفرادی تمرین می‌شود.
● Sotaidosa تمرین جفتی
در این شیوه تمامی تمرین‌ها و تکنیک‌ها توسط دو نفر اجراء می‌گردد که یک نفر نقش دشمن یا مهاجم را بازی می‌کند. در این تکنیک، از یک شمشیر چوبی برای آموزش استفاده می‌گردد و تغیین فاصله مناسب، دید صحیح و مکان مناسب برای ضربه زدن به دشمن آموزش داده می‌شود.
● Seitei – kat یا کاتای دوازده‌گانه
آموزش دفاع شخصی در برابر شمشیر و چگونگی مقابله در برابر حملات سلاح سرد در این شیوه تعلیم داده می‌شود. در این روش نحوه دفاع و انواع فنون جودو مورد استفاده قرار می‌گیرد.
● تجهیزات
برای انجام ورزش جودو، پوشیدن یک (hakama) یا شلوارهای کیسه‌ای مانند و (Keikegi ژاکت آموزشی) ضروری است. یک (obi) یا کمربند شمشیر نیز در زیر نوارهای این شلوارها پوشیده می‌شود. در سمت چپ سینه فرد، نام شخص و باشگاهی که فرد در آن عضویت دارد و به zekken موسوم است درج می‌شود. در صورت انجام مبارزات خارجی، نام کشور جودوکار نیز در این قسمت نوشته می‌گردد. لازم است که مربیان از بهترین سلاح‌های ممکن و تجهیزات استاندارد برای شاگردان خود استفاده کند، از آنجا که جنس اغلب سلاح‌های جودو از چوب است، بنابراین هزینه چندانی برای تهیه آنها لازم نخواهند بود که در نتیجه، ورزش جودو در مقایسه با سایر هنرهای رزمی ارزان‌تر تمام می‌شود.

منبع : مجله‌رزم‌آور