کودکان شوخی شوخی سنگ می‌زنند، قورباغه‌ها جدی جدی می‌میرند!

همه ما حتما طیفی از آدم‌ها را زیاد دیدیم که خودشون را بی‌نقص‌ترین می‌دونند و برای شادی و تفریح خودشان دست رو عیب‌های دیگران می‌گذارند و ناخواسته با روح و روان یه آدم بازی می‌کنند. بعضی هم از عیوب دیگران به عنوان یه وسیله دفاعی استفاده می‌کنند و تا در مقابل کسی ناتوان می‌شوند شروع می‌کنند به بر شمردن عیب‌های طرف مقابل تا یه جورایی بتونند اون شخص را خلع سلاح کنند.
ما ‌آدم‌ها نشاطمان را میتونیم از راه‌های بهتری تامین کنیم، نه اینکه بنده خدا رو به تمسخر بگیریم و اینکه ندونیم اون آدم چه زجری رو متحمل میشه. اون فرد هر فکری به ذهنش میاد و احساس بی‌ارزشی و بی‌مقداری بهش دست میده. این حرفا گاهی اینقدر زیاد میشه که میتونه به راحتی خودپنداره‌های هر فردی رو تحت تاثیر قرار بده.
اگه ما آدما بدونیم که با هرحرف نسنجیده‌ای که بر زبانمون جاری می‌کنیم می‌تونیم مسبب چه آسیب‌هایی برای طرف مقابلمون باشیم، این طور حرف زدن‌ها نگرش افراد رو نسبت به هم تغییر میده. چرا باید کاری کنیم تا بذر کینه رو توی دلای هم بکاریم؟ به قیمت چند لحظه شاد بودن کذایی...
ما می‌تونیم از دیگران انتقاد کنیم و همین انتقاد یکی از عوامل پیشرفت میتونه به حساب بیاد، ولی این کارو می‌تونیم با یه لحن دوستانه و باخود شخص درمیان بذاریم نه اینکه در ملأ عام جار بزنیم.
هر آدمی‌ شخصیتی داره که براش عزیزه، پس بیایم نذاریم شخصیت آدما با حرفای آزار دهنده ما تخریب بشه؛ همون‌طوری که دوست نداریم کسی بهمون بی‌احترامی ‌کنه؛ بیاین مصداق این سخن باشیم که آنچه برای خود می‌پسندی برای دیگران هم بپسند و مانند داستان کودکان شوخی شوخی سنگ می‌زنند، قورباغه‌ها جدی جدی می‌میرند نباشیم.
و بالاخره چشم دل بازکن که جان بینی، آنچه نادیدنی است آن بینی...

منبع : خبرگزاری ایسنا