خداحافظی به موقع «توتی» از تیم ملی

ستاره های بزرگ باشگاهی و ملی تنها به دلیل توانایی های فنی مطرح نمی شوند بلكه تصمیم گیری در شرایط حساس می تواند متضمن موفقیت های عالی باشد. عدم اصرار به حضور در میادین مختلف یكی از همین موارد است كه بارها دیده ایم سابقه یك بازیكن را زیر سؤالمی برد.«زیدان» ستاره بی بدیل فوتبال فرانسه در پایان جام جهانی ۲۰۰۶ كه یك مدال نقره را برای وی به ارمغان آورد، پس از سپری كردن یك جام فوق العاده و درخشان و پاسخگویی به منتقدان كه دوران فوتبالش را تمام شده قلمداد می كردند، با چمن سبز وداع كرد و از بازی های رسمی كناره گیری نمود و در طول یك سال اخیر بارها با پیشنهادات مختلف برای بازگشت به عرصه باشگاهی روبرو شده كه به هیچ كدام پاسخ مثبت نداده است تا ثابت كند بر تصمیمی كه گرفته استوار و پابرجا مانده است.
كارشناسانی كه معتقد بودند او چند فصل دیگر می تواند بازی كند اشتباه نمی كردند، بلكه برای چنین بازیكنی بازی كردن هدف نبود، در اوج بودن و با این حالت كنار رفتن ایده آل بود تا سابقه و اعتبارش حراج گذاشته نشود؛ درست مثل حركتی كه چند سال قبل «كانتونا» دیگر ستاره فرانسوی در اوج محبوبیتش انجام داد و با پیراهن منچستریونایتد وداع كرد.
چندی قبل «لوئیز فیگو» ستاره پرتغالی اعلام كرد هدفش انجام ۳۰ بازی در بالاترین سطح به همراه اینتر است و آگاهانه اعلام نمود با توجه به بالا رفتن سن و سال نمی خواهد در تمام بازی ها به میدان رفته و با بدنی خسته و تحلیل رفته یك بازیكن معمولی لقب گیرد. برای او كه قصد دارد در پایان فصل آینده از فوتبال خداحافظی كند، در اوج بودن مهم است نه ماندن و اعتبار از دست دادن!
پس می بینیم كه بازیكنان بزرگ تصمیم های خود را در بهترین زمان عملی می كنند تا اعتبار و آبروی خود را حفظ نمایند و اكثراً می بینیم در تصمیم گیری ها درست عمل می كنند. «پائولو مالدینی» اسطوره ایتالیایی ها نمونه دیگری است كه در پایان جام جهانی ۲۰۰۲ با فوتبال ملی وداع كرد و حداقل ۲ فصل بعد از آن را در میلان با قدرت هرچه تمام تر سپری نمود اما هیچ گاه در برابر خواسته هایی كه سعی داشتند وی را به تیم ملی بازگردانند سر تعظیم فرود نیاورد و بدین ترتیب خاطره ای خوش از خودش در پیراهن لاجوردی ها به یادگار نهاد.
«فرانچسكو توتی» بازیكن محبوب رم كه امسال كفش طلای اروپا را به دلیل گلزنی در بالاترین حد ممكن بین كلیه مهاجمان اروپایی به خود اختصاص داد، پس از پایان جام جهانی ۲۰۰۶ كه با فتح جام برایش همراه بود یك سال از مربیان ملی زمان خواست تا تمام هدفش را صرف باشگاه مطبوعش نماید و تصمیم كاملاً درستی گرفت، چرا كه از یك سو ایتالیا بازی های مهمی نداشت و از سوی دیگر در رم وظیفه خطیری برعهده او نهاده بودند، لذا با این حركت تمركز خودش را در باشگاه بالا برد و ثمره اش را دید.
نایب قهرمانی سری A ،قهرمانی كوپا ایتالیا، آقای گلی كالچو و كفش طلای قاره سبز؛ اینها عناوینی بود كه در پی تصمیم گیری سال قبل برای وی به دست آمد.توتی پس از گذشت یك سال و اندی، دیروز در كنفرانس خبری از خداحافظی همیشگی با پیراهن ملی خبر داد و اشاره ای به اختلافات و مشكلات فی مابین با مسئولان فدراسیون ایتالیا نكرد!
او بی تردید سال های دیگری هم می توانست در خدمت تیم ملی كشورش باشد، حداقل تا جام جهانی ۲۰۱۰ اما ریسك نكرد و در بالاترین نقطه یعنی زمان دستیابی به جام قهرمانی جهان با تیم ملی وداع نمود.
«توتی» كه در تیم باشگاهی خود لقب شاهزاده گرفته، جزو محبوبترین بازیكنان رم است كه اگر بازیكنی با او مشكل داشته باشد، تیفوسی های تیم برای آن بازیكن دردسرساز خواهند شد و این مسأله به دلیل وفاداری بی حد و حصر و توانایی های فنی او است توتی اما در كل ایتالیا محبوب ترین نیست، در حقیقت مقبولیت و محبوبیتی كه نفراتی نظیر دل پیه رو، پیرلو، بوفون و تونی در ایتالیا دارند، هرگز او نداشت و در مسابقات ملی زیاد حمایت نمی شد و شاید او از این مسأله گله مند بود كه این موضوع هم در تصمیم گیری او دخیل بود تا در هر حال یك سوپراستار دیگر از بازی های ملی وداع كرده و تنها به دیدارهای باشگاهی بیندیشد.
«توتی» در باشگاه و تمرینات حضور دارد و می خواهد بازهم در این عرصه توان خود را عیان سازد و قطعاً دونادونی از نبود او لطمه خواهد خورد اما توتی با خداحافظی به موقع از تیم ملی، هم قدرت خود را در بازی های باشگاهی بالا برد و هم اینكه با خاطره ای خوش از تیم ملی ایتالیا جدا شد كه موهبتی بزرگ برای او خواهد بود و كمتر كسی بازی های ضعیف او در تیم ملی را به یاد دارد.

منبع : روزنامه ابرار ورزشی