روش‌های تکثیر

در سراسر کره‌زمين از جمله ايران پراکنده هستند. کشت توت‌فرنگى براى اولين‌ بار درحدود سال ۱۴۰۰ ميلادى در اروپا شروع شد. ارقام امروزى دو رگه‌هاى بين گونه‌اى هستند که از گونه‌هاى بومى آمريکاى شمالى و جنوبى منشاء گرفته‌اند.

گياه‌شناسى

توت‌فرنگي، گياهى است علفي، چندساله و هميشه سبز از تيره Rosaceae در جنس توت‌فرنگي، حدود ۱۱ گونه مختلف وجود دارد.

شرايط اقليمى

توت‌فرنگى در برابر سرما نيمه‌مقاوم است و در زمستان بدون پوشش تا ۱۰- و با پوشش تا ۱۸- درجه سانتى‌گرد را تحمل مى‌کند. نياز سرمائى توت‌فرنگى کم است و با ۲۰۰ تا ۴۰۰ ساعت دماى کمتر از هفت درجه سانتى‌گراد برآورده مى‌شود. پوشانيدن روى بوته‌ها در زمستان به‌وسيله کاه، خاک اره و يا پلاستيک، علاوه بر حفاظت آنها از سرما اين حسن را دارد که آغاز رشد بوته‌ها را در ابتداى بهار، به تعويق مى‌اندازد و بدين‌وسيله خطر سرمازدگى بهاره را کاهش مى‌دهد. توت‌فرنگي، طالب آب و هواى خنک است و به‌دليل سطحى بودن ريشه‌ها به آب فراوان و خاک حاصلخيز نياز دارد.

توليد ميوه

از نظر مدت گل‌دهي، توت‌فرنگى‌ها به دو گروه بهاره - June bearing (که سالى يک‌بار گل و ميوه مى‌دهند) و هميشه بهار - Everbearing (که در سراسر فصل رشد محصول توليد مى‌کنند) تقسيم مى‌شوند. بيشتر ارقام تجارتى از نوع بهاره هستند. در انواع بهاره، روزهاى کوتاه و دماهاى پائين، باعث گل‌انگيزى و روزهاى بلند و دماهاى بالا باعث توليد ساقه رونده -Runner مى‌گردند. در ارقام هميشه بهار، در هر نوع طول روزى گل‌انگيزى انجام مى‌شود. گل توت‌فرنگي، به صورت گل آذينى خوشه‌اى داراى چندين گل در داخل جوانه‌هائى که در روى طوقه گياه وجود دارند، هنگام پائيز ايجاد مى‌گردد و در بهار سال بعد گل‌هاى هر خوشه، به‌تدريج باز مى‌شوند. در هر گل آذين، گل‌ها و ميوه‌هاى اوليه درشت‌تر هستند.

قسمت خوراکى ميوه توت‌فرنگى نهنج رشد کرده گل است که بر روى سطح آن، تعداد زيادى تخمدان داراى بذر به‌چشم مى‌خورد. براى اينکه ميوه بتواند به‌ حداکثر رشد برسد بايد نهنج داراى بذرهاى بسيار زيادى باشد و براى اين امر انجام کامل گرده‌افشانى که توسط باد و حشرات انجام مى‌شود ضرورى است.

روش‌هاى تکثير

براى ازدياد توت‌فرنگى مى‌توان از ساقه‌هاى رونده که خود به‌طور طبيعى در اثر تماس با زمين ريشه‌دار شده‌اند و يا تقسيم طوقه استفاده کرد.

روش‌هاى کاشت

کاشت توت‌فرنگى در آمريکا، به‌صورت تک رديفى با فواصل ۳۰-۲۰ سانتى‌متر روى رديف و ۱۰۰-۹۰ سانتى‌متر بين دو رديف انجام مى‌شود. در اين کشور از هر مزرعه، يک‌سال بيشتر بهره‌بردارى به‌عمل نمى‌آيد و بدين طريق توانسته‌اند از رقم تيوگا - Tioga تا ۴۵ تن محصول در هکتار برداشت کنند. در اروپا و ايران، براى کشت، اول پشته‌هائى به عرض ۱۰۰ و فواصل ۴۰ سانتى‌متر از يکديگر احداث مى‌کنند و بعد در روى هر پشته دو رديف نهال در فاصله پنج سانتى‌مترى لبه آن مى‌کارند. در اين مناطق، فاصله دو بوته روى رديف ۳۰-۲۵ سانتى‌متر است و هر بوته ۸-۴ سال درزمين نگهدارى شده مورد بهره‌بردارى قرار مى‌گيرد. در اين روش، محصول هر سال از سال پيش کمتر و ريزتر خواهد بود و براى درشت‌تر کردن ميوه‌ها بايد ساقه‌هاى رونده توليد شده مرتباً قطع گردند.

ارقام مهم

مهم‌ترين رقم‌هاى زيرکشت اتابکي، آرمور - Armore، اسپارکل - Sparkle و تورى - Torry، مى‌باشند.