در کل درمان روده‌اى (تغذيه از راه لوله)، به درمان غيرخوراکى ترجيح دارد، زيرا هزينهٔ آن کمتر و تجويز آن ساده‌تر بوده، عملکرد ايمونولوژيک روده را حفظ نموده، و عوارض تکنيکحى و عفونى کمترى به‌همراه دارد.
رژيم‌هاى روده‌اى
رژيم‌هاى روده‌اى استاندارد حاوى پروتئين دست‌نخورده بوده، براى هضم و جذب نيازمند عملکرد طبيعى روده مى‌باشند. اين فرآورده‌ها براى بيمارانى توصيه مى‌شود که دچار استرس‌هاى متابوليک جزئى و عملکرد گوارشى طبيعى هستند.
رژيم‌هاى روده‌اى خاص حاوى پروتئين به‌صورت اسيدآمينه‌هاى آزاد يا پلى‌پپتيدهاى داراى وزن ملکولى کم مى‌باشند. رژيم‌هاى حاوى اسيدآمينه (المنتال) و پلى‌پپتيد در عملکرد گوارشى مختل، به‌خوبى جذب مى‌شوند. بنابراين مى‌توان از اين رژيم‌ها در بيمارانى که استرس متابوليکى متوسط يا شديد و عملکرد گوارشسى غيرطبيعى دارند، استفاده نمود. فرآورده‌هائى که براى شرايط بالينى خاص (مثلاً نارسائى ريوي، کبدى يا کليوي، يا اختلالات ايمني) تهيه شده‌اند نيز جزء اين دسته قرار مى‌گيرند.
تجويز رژيم روده‌اى
اين رژيم‌ها از طريق لولهٔ تغذيه نازواينتستينال که سر آن با کمک راديوگرافى در قسمت پروگزيمال ابتداى دوازدهه قرار داده مى‌شود، تجويز مى‌گردند. تغذيهٔ نازواينتستيانل براى درمان تغذيه‌اى کوتاه‌مدت (کمتر از ۶ هفته) استفاده شده، مواد مغذى با کمک يک پمپ حجمى به‌صورت دائمى تجويز مى‌گردند. تغذيه به‌صورت بولوس يا با استفاده از جاذبه توصيه نمى‌شود، زيرا در اين حالات احتمال اتساع معده و آسپيراسيون وجود دارد. نبايد از لولهٔ تغذيه‌اى نازوگاستريک (که سر ديستال آن در معده قرار مى‌گيرد) استفاده شود، زيرا در اين‌صورت امکان اتساع معده و آسپيراسيون وجود دارد. استفاده از لوله‌هاى تغذيه‌اى در گاستروستومى و ژرژنوستومى از راه پوست، در مورد درمان تغذيه‌اى طولانى‌مدت (بيش از شش هفته) توصيه مى‌شود.
درمان تغذيه‌اى به روش تزريقى
هنگامى که نمى‌توان از مجراى گوارشى استفاده کرد، مواد مغذى بايد به‌صورت تزريقى تجويز شوند. تغذيه وريدى پرهزينه‌تر، داراى عوارض تکنيکي، متابوليک و عفونى بيشتر و نيازمند مهارت بيشترى نسبت به تغذيه روده‌اى مى‌باشد، بنابراين فقط وقتى به‌کار مى‌رود که نمى‌توان از روده استفاده کرد. فرمول‌هاى وريدى به ازاء هرگرم نيتروژن، ۱۵۰-۷۵ کالرى انرژى کربوهيدراتى (غيرپروتئيني) به بدن مى‌رسانند. اين نسبت، جذب پروتئين و کربوهيدرات را به حداکثر رسانده، عوارض گوارشى (آمينواسيدوري، هيپرگليسمي، و گليکوژنز کبدي) را تا حد ممکن کاهش مى‌دهد. دو روش براى اين‌گونه تغذيه وجود دارد: تغذيهٔ تزريقى محيطى (PPN) و تغذيه وريدى کامل (TPN).
تغذيه تزريقى محيطى (PPN)
- انديکاسيون‌ها:
درمان با PPN در بيمارانى که اختلال عملکرد گوارشى داشته، به‌علت عدم توانائى در دريافت مواد مغذى کافى نيازمند تغذيه درمانى کوتاه‌مدت (کمتر از ۱۰ روز) مى‌باشند، انديکاسيون دارد. اين نوع تغذيه براى بيمارانى که قادر هستند از طريق روده تغذيه شوند، کنترانديکه مى‌باشد.
تغذيه وريدى کامل (TPN)
- انديکاسيون‌ها:
TPN در بيمارانى که نمى‌تواند به‌صورت روده‌اى تغذيه شوند و به حمايت تغذيه‌اى به مدت بيش از ۱۰ روز نياز دارند، انديکاسيون دارد.
