آمبولی ریز (میکروآمبولی) محیطی

ميکروآمبولى عودکننده به سرخرگ‌هاى کوچک اندام‌ها مى‌تواند از منابعى که پيشتر ذکر شد، و نيز از آتروم‌هاى زخمى‌شده برخيزد. آنوريسم‌هاى محيطى که اغلب متهم مى‌شوند، در سرخرگ‌هاى پوپليته‌آل و زيرچنبرى هستند. ترومبوس ديواره‌اى در جدار آنوريسم‌هاى پوپليته‌آل به‌خصوص مستعد شکستن در اثر خم‌کردن مفصل زانون هستند. آنوريسم‌هاى زيرچنبرى تقريباً هميشه با يک دندهٔ گردنى غيرطبيعى همراه هستند که روى سرخرگ فشار مى‌آورد، و اين آنوريسم‌ها به‌عنوان امتداد گشادى‌هاى پس از تنگى ايجاد مى‌شوند. منبع ميکروآمبوليزاسيون آترومائى تقريباً هميشه ضايعى در قسمت‌هاى آئورتى - ايلياک - رانى‌ درخت سرخرگى است.

زمانى‌که يک ميکروامبولوس يک سرخرگ انگشتى را مسدود کند، بيمار دچار درد ناگهاني، سيانوز، سردى يا کرختى در انگشت مبتلا مى‌شود. اين تغييرات به‌طور مشخص ظرف چند روز بهبود مى‌يابند، تا شايد در يک منطقهٔ ديگر دست يا پا دوباره ظاهر شوند. اين اختلال بالينى را سندرم انگشت پاى‌ آبي، يا پاى زباله مى‌گويند. شروع ناگهانى درد (pain) و بنفش (purple)شدن رنگ يک انگشت در حضور نبض‌هاى قابل لمس (palpable pulses) - 'سه P' اين سندرم - به‌عنوان يک مشکل سرخرگى که بالقوه اندام را تهديد مى‌کند، شناخته مى‌شود. با هر دورهٔ بعدي، بهبود کندتر و ناقص‌تر است.

شروع ناگهاني، آتروآمبوليسم محيطى را از ديگر علل آبى‌شدن انگشتان پا از جمله واسکوليت، ترومبوآنژئيت انسدادي، تروما، يا ايسکمى مزمن افتراق مى‌دهد. بايد به‌خاطر داشت که براى بروز اين سندرم، وجود يک سرخرگ پروگزيمال باز به‌عنوان مجرائى براى عبور آمبولوس ضرورى است. با انسداد آمبوليک سرخرگ‌هاى ديستال، در قطعات بافتى مجاور، خونرسانى طبيعى وجود دارد.

پس از يافتن منبع ميکروآمبولى بايد آن را با بازسازى سرخرگى يا دريچه‌اى مناسب خارج کرد. سمپاتکتومى به بهبود دست يا پا از ايسکمى کمک مى‌کند. درمان ضدانعقاد مزمن ممکن است - به‌خصوص در صورت وجود بيمارى دريچه‌اى - لازم باشد.