تعیین شدت سوختگی

بيمارى و مرگ به اين عوامل بستگى دارند: اندازه (مساحت) و عمق سوختگي، سن و وضعيت سلامت قبلى مصدوم، محل سوختگى و شدت ضايعات همراه (در صورت وجود) - به‌خصوص صدمات ريوي.

سطح کلى بدن که ممکن است در معرض سوختگى قرار بگيرد به دقيق‌ترين روش با استفاده از جداول سنى که لوند و برودر طراحى کرده‌اند محاسبه مى‌شود.

در مصدومين زير ۲ سال و بالاى ۶۰ سال، به ازاء هر مقدار سوختگي، ميزان مرگ و مير بسيار بالاتر از ساير افراد است.

بيمارى‌هاى همراه از جمله بيمارى قلبي، ديابت يا بيمارى مزمن انسدادى ريه به ميزان قابل ملاحظه‌اى باعث بد شدن پيش‌آگهى در سالمندان مى‌شوند.

سوختگى ‌دست‌ها، صورت، پاها يا پرينه، در صورتى‌که به روش مناسب درمان نشود به ناتوانى هميشگى منتهى خواهد شد. بيماران مبتلا به چنين ضايعاتى بايد هميشه در بيمارستان و ترجيحاً در يک مرکز سوختگى بسترى شوند. سوختگى‌هاى شيميائى و الکتريکى و يا سوختگى مجارى تنفسى غالباً بسيار وسيع‌تر از آن هستند که در نظر اول ديده مى‌شود. بنابراين، در اين موارد نيز بسترى کردن ضرورى است.