بیماری انسدادی سرخرگ‌های کوچک

ضايعات مسدودکننده ممکن است در سرخرگ‌هائى با قطر کمتر از ۳ ميلى‌متر (مثلاً سرخرگ‌هاى راديال، اولنار، تيبيال، يا پرونه‌آل)، و اغلب در بيماران دچار ديابت قندي، واسکوليت، يا ترومبوآنژئيت انسدادى (بيمارى برگر) رخ دهد. ايسکمى دست، پا، يا انگشتان ممکن است در اثر اين حالات ايجاد شوند و اغلب قطع عضو لازم مى‌شود.

در اندام فوقاني، افتراق بين انسداد قطعات سرخرگى و اختلالات تنگ‌کنندهٔ عروق را مى‌توان با تست آلن به بهترين نحو انجام داد. اين آزمون به اين ترتيب انجام مى‌شود که از بيمار خواسته مى‌شود دستش را محکم مشت کند و هم‌زمان معاينه‌کننده سرخرگ‌هاى راديال و اولنار را در مچ مسدود مى‌کند و از بيمار مى‌خواهد دست خود را به‌سرعت باز و بسته کند. همين مانور سپس براى سرخرگ اولنار انجام مى‌شود. اندام مورد آزمايش با فشردن سرخرگ پروگزيمال در حالى‌که دست مشغول ورزش است، ايسکميک مى‌شود. زمانى‌که اندام رنگ‌پريده شود، سرخرگ آزاد و الگوى بازگشت رنگ مشاهده مى‌شود. در فردى‌که با سرخرگ‌هاى طبيعى و تون سمپاتيک طبيعي، تقريباً هم‌زمان در تمام مناطق دست، يک پرخونى روشن ديده مى‌شود. در بيمارى‌که تون سمپاتيک بالائى داشته باشد، بازگشت رنگ به‌صورت منتشر با تأخير همراه است. در صورت وجود انسداد سرخرگ کوچک، تأخير قابل توجهى در خونرسانى مجدد به مناطق پوستى تحت پوشش سرخرگ‌هاى مسدود مشاهده مى‌شود.