صبح وصل از افق مهر بر آید روزی

صبح وصل از افق مهر بر آید روزی		وین شب تیره‌ی هجران بسر آید روزی
دود آهی که بر آید ز دل سوختگان		گرد آئینه‌ی روی تو در آید روزی
هر که او چون من دیوانه ز غم کوه گرفت		سیلش از خون جگر بر کمر آید روزی
وانکه او سینه نسازد سپر ناوک عشق		تیر مژگان تواش بر جگر آید روزی
می‌رسانم بفلک ناله و می‌ترسم از آن		که دعای سحرم کارگر آید روزی
عاقبت هر که کند در رخ و چشم تو نگاه		هیچ شک نیست که بیخواب و خور آید روزی
هست امیدم که ز یاری که نپرسد خبرم		خبری سوی من بیخبر آید روزی
بفکنم پیش رخش جان و جهان را ز نظر		گرم آن جان جهان در نظر آید روزی
همچو خواجو برو ای بلبل و با خار بساز		که گل باغ امیدت ببر آید روزی