سر تابوت مرا باز گشائید همه |
|
خود ببینید و به دشمن بنمائید همه |
بر سر سبزهی باغ رخ من کبک مثال |
|
زار نالید که کبکان سرائید همه |
پس بگوئید ز من با پدر و مادر من |
|
که چه دلسوخته و رنج هبائید همه |
بدرود ای پدر و مادرم، از من بدرود |
|
که شدم فانی و در دام فنائید همه |
خط سیه کرده تظلم به در چرخ برید |
|
که شما در خط این سبزه وطائید همه |
بس کز آتش سری و باد کلاهی فلک |
|
بر سر خاک ز خون لعل قبائید همه |
خاک من غرقهی خون گشت مگریید دگر |
|
بس کنید از جزع ار اهل جزائید همه |
چون درخت رز اگرتان رگ جان ببریدند |
|
آب چندان ز رگ چشم چه زائید همه |
گر من از خرمن عمرم شده بر باد چو کاه |
|
جای شکر است که چون دانه بجائید همه |
من عطای ملک العرش بدم نزد شما |
|
صبر کم گشت که گم کرده عطائید همه |
ای طبیبان غلط گوی چه گویم که شما |
|
نامبارک دم و ناساز دوائید همه |
اثر عود صلیب و خط ترساست خطا |
|
ور مسیحید که در عین خطائید همه |
ای حکیمان رصد بین خط احکام شما |
|
همه یاوه است و شما یاوه درائید همه |
خانهی طالع عمرم ششم و هشتم کید |
|
چون ندیدید که جاماسب دهائید همه |
ای کرامات فروشان دم افسون شما |
|
علت افزود که معلول ریائید همه |
رشتهی تب ز گرهتان رشتهی جان |
|
باز نگشاد که در بند هوائید همه |
ای کسانی که ز ایام وفا میطلبید |
|
نوشدارو طلب از زهر گیائید همه |
چه شنیدید اجل را، اجل آمد گوئی |
|
کز فنا فارغ و مشغول بقائید همه |
یا شما را خط امن است و نه زین آب و گلید |
|
که چنین سنگدل و بار خدائید همه |
هم اسیر اجلید ارچه امیر اجلید |
|
مرگ را زان چه کامیر الامرائید همه |
خشت گل زیر سر و پی سپر آئید به مرگ |
|
گر به خشت و به سپرمیر کیائید همه |
هم ز بالا به چه افتید چو خورشید به شام |
|
گر ستاره سپه و صبح لوائید همه |
آبتان زیر پل مرگ گذر خواهد داشت |
|
گرچه جیحون صفت و دجله صفائید همه |
مرگ اگر پشه و مور است ازو در فزعید |
|
گرچه پیل دژم و شیر وغائید همه |
بنگرید از سر عبرت دم خاقانی را |
|
که بدین مایه نظر دست روائید همه |
|