آنوریسم‌های عفونی

آنوريسم‌هاى عفونى در اثر آلودگى باکتريائى آنوريسمى که از پيش وجود داشته - معمولاً با منشاء خونى - ايجاد مى‌شود. اين پديده، متفاوت از آئورتيت باکتريائى است که در آن، باکترى‌هاى مهاجم (اغلب سالمونلا) در آئورت کولونيزه و باعث ايجاد آنوريسم کاذب و پارگى آن مى‌شوند. اصطلاح گيج‌کنندهٔ 'آنوريسم ميکوتيک' به‌صورت متداولى براى مشخص‌کردن آنوريسم‌هاى عفونى به‌طور کلي، و نه فقط عفونت‌هاى قارچي، به‌کار مى‌رود. اين اصطلاح توسط اُسلر و در زمانى ابداع شد که تفاوت بين باکترى‌ها و قارچ‌ها نامشخص بود.

آلودگى ممکن است از آمبولى سپتيک در اثر اندوکارديت باکتريائي، بذرپاشى خونى در طى دوره‌هاى باکتريمي، گسترش مستقيم از يک منطقهٔ عفونى مجاور، يا تروماى مستقيم ناشى شود. احتمال پارگى در عفونت‌هاى گرم منفى به‌مراتب بيش از گرم مثبت است. ميزان بقاء در بيماران دچار عفونت‌هاى گرم مثبت حدود ۷۰% است، برخلاف ارگانيسم‌هاى گرم منفى که تنها ۲۵% بيماران از آنها جان سالم به‌در مى‌برند.

ارگانيسم‌هاى ميکوتيک عملاً ممکن است هر سرخرگ عمده‌اى را درگير کنند، ولى درگيرى آئورت از همه شايع‌تر است. بيمار نوعاً با توده‌اى نبض‌دار و حساس به لمس که سريعاً بزرگ مى‌شود، مراجعه مى‌کند که ممکن است در لمس گرم باشد. تب هميشه موجود است، و در نيمى از بيماران کشت مثبت مى‌شود. آنژيوگرافى اين بيماران ممکن است يک آنوريسم کاذب کيسه‌اى (ساکولار) را نشان دهد که در آن عفونت باعث نکروز وسيع ديواره شده که احتمال دارد پاره شود.

درمان شامل برداشتن آنوريسم و پيوند باى‌پس خارج از ساختار آناتوميک است. يک دورهٔ طولانى آنتى‌بيوتيک بايد تجويز شود.