بیماری عروقی دیابتی

بيمارى سرخرگى در بيماران دچار ديابت قندى منتشرتر و شديدتر از غيرديابتى‌ها است. در بيماران ديابتى عروق تيبيوپرونه‌آل در بسيارى موارد حتى تا مچ پا دچار تغييرات نامنظم آترواسکلروزى مى‌شوند، و ممکن است عروق شديداً کلسيفيه شوند. در تمام ديابتى‌ها غشاء پايهٔ مويرگ‌ها ضخيم مى‌شود.

در بيماران ديابتى ميزان بروز نوروپاتى نيز زياد است و بنابراين اين بيماران بيشتر مستعد آسيب‌ديدن هستند. نوروپاتى هم‌چنين مسئول از دست‌رفتن تون عضلات درونى پا است که منجر به نيمه‌ دررفتگى مفاصل بند انگشتى متاتارسال، و نهايتاً پاى 'کف روروکي' ( 'bottom-rocker' ) [با تحدب رو به پائين - مترجم] مى‌شود. به اين‌ ترتيب، به‌علت تغيير ساختمان پا و کاهش حس آن، احتمال زخمى‌شدن افزايش مى‌يابد. زخم‌هاى نوروتروفيک روى اولين مفصل متاتارسوفالنژآل را 'زخم‌هاى مال‌پرفورانس' ( 'malperforans' ) مى‌نامند. اين زخم‌ها در بيماران ديابتى به علت اختلال کارکرد گويچه‌هاى سفيد به‌خصوص در معرض عفونت هستند.