تومورهای اولیهٔ پلور

دو نوع تومور اوليهٔ پلور شناسائى شده‌اند: مزوتليوم موضعى و مزوتليوم بدخيم منتشر. مزوتليوم موضعى در اکثر موارد از پلوراى احشائى منشاء مى‌گيرد، ممکن است پايه‌دار يا بدون پايه باشد و به درون فضاى پلور برآمده، به درون بافت ريه فرو رفته باشد. ممکن است به اندازهٔ غول‌آسائى برسد. در نماى ميکروسکوپي، اين تومور عمدتاً از سلول‌هاى دوکى‌شکل تشکيل شده، و به‌نظر کاملاً بدخيم مى‌آيد ولى معمولاً اين تومور کپسول خوبى دارد. بهترين درمان برداشتن موضعى آن است چون تنها حدود ۳۰% از مزوتليوم‌هاى منفرد بدخيم هستند. يافته‌هاى راديوگرافى عبارتند از يک تودهٔ محيطى با حدود کاملاً مشخص که در اغلب موارديک زاويهٔ منفرجه با ديوارهٔ قفسه سينه مى‌سازد. درد استخوان و مفصل، تورم و آرتريت در دوسوم از موارد مزوتليوم موضعى گزارش شده است. عود غالباً با بازگشت علائم آرتريت بروز مى‌کند و ممکن است خوش‌خيم يا بدخيم باشد. تومورهاى بدخيم پيش‌آگهى بدى دارند.

مزوتليوم منتشر ممکن است از هرجائى از پلور منشاء بگيرد. اين تومور ممکن است پس از منشاء گرفتن از سلول مزوتليال به‌سرعت در امتداد سطح پلور تزايد پيدا کند و ريه را در درون خود محبوس کند. افيوژن پلور تقريباً در تمام موارد وجود دارد و معمولاً خونى است. در مواردى‌که افيوژن وجود ندارد، اين ضايعه ممکن است به‌صورت ضخيم‌شدن منتشر پلور بروز کند. شواهد اندکى وجود دارد که نشان مى‌دهد اين ضايعات از مزوتليوم موضعى خوش‌خيم منشاء مى‌گيرند. مزوتليوم منتشر ممکن است در تمام گروه‌هاى سنى بروز کند ولى غالباً در بيماران نسبتاً جوان و به‌ويژه مردان بين ۴۰ تا ۵۰ سال ديده مى‌شود. بروز مزوتليوم با مواجههٔ قبلى با عناصر معدنى خاص که در توليد آزبست تجارتى به‌کار مى‌روند، ارتباط مستقيم دارد. بيماران از درد پلور، بى‌حالي، کاهش وزن، کم‌خوني، ضعف، تب، سرفهٔ آزارنده يا تنگى‌نفس شکايت دارند. يافته‌هاى فيزيکى نشانهٔ ضخيم‌شدگى يا افيوژن پلور هستند.

درمان مزوتليوم منتشر به‌ندرت جراحى است ولى عمدتاً شامل تسکين علائم و برطرف کردن افيوژن پلور - که ممکن است به‌سرعت تشکيل شود - مى‌باشد. گاه بيمارى با پرتودرمانى و ايزوتوپ‌هاى راديواکتيور در داخل پلور به مدت طولانى خاموش مى‌شود. به‌نظر مى‌رسد که استفاده از رژيم‌هاى شيمى‌درمانى حاوى دوکسوروبيسين (آدريامايسين) بقاء مبتلايان به تومورهاى نوع اپى‌تليال را طولانى مى‌کند.