ترومبوآنژئیت انسدادی

ترومبوآنژئيت انسدادى (بيمارى برگر) با انسدادهاى قطعه‌اى متعدد سرخرگ‌هاى کوچک اندام‌ها، ديستال به سرخرگ‌هاى بازوئى و پوپليته‌آل مشخص مى‌شود. برخلاف آترواسکلروز، که لايهٔ انتيم و داخل مديا را درگير مى‌کند، ترومبوآنژئيت انسدادى با ارتشاح سلول‌هاى مدور در هر سه لايهٔ ديوارهٔ سرخرگى تظاهر مى‌کند. ترميم ضايعهٔ ديوارهٔ سرخرگ با انسداد فيبرى مجرا به‌شکل قطعه‌اى همراه است. در بسيارى موارد فلبيت مهاجر وجود دارد. بيمارى تقريباً بدون استثناء در مردان جوان سيگارى رخ مى‌دهد.

نقش مصرف سيگار روشن نيست؛ سيگارکشيدن احتمالاً نقشى تسهيل‌کننده دارد تا سببي. نشانه‌ها شامل درد تدريجاً شکل گيرندهٔ انگشت، سيانوز، و سردي، که نهايتاً به نکروز و گانگرن مى‌انجامد. گرفتگى عضلات پا ممکن است اولين نشانه باشد.

در معاينه الگوى نامنظمى براى ايسکمى انگشت ديده مى‌شود. تست آلن تأخير در پرشدن سرخرگ‌هاى انگشت مبتلا و پرشدن سريع در عروق مجاور را نشان مى‌دهد.

تشخيص دقيق تنها براساس بررسى ميکروسکوپى امکان‌پذير است که واسکوليت قطعه‌اى تيپيک را همراه با ارتشاح لنفوسيت‌ها به تمام لايه‌هاى ديوارهٔ رگ نشان مى‌دهد. يافته‌هاى آرتريوگرافيک مشخص ولى غيرپاتوگنومونيک هستند. سرخرگ پروگزيمال به انسدادها به‌نحو مشخصى باريک و ديوارهٔ آن نرم و فاقد پلاک‌هاى آترواسکلروزى نامنظم است. شکل رگ شبيه به کلاه بوقى است.

براى جلوگيرى از پيشرفت بيمارى ضرورى است که بيمار سيگارکشيدن را متوقف کند. سمپاتکتومى اسپاسم سرخرگى را کاهش مى‌دهد و در بعضى بيماران مفيد است. قطع عضو براى درد مداوم يا گانگرن انديکاسيون دارد و مى‌توان آن را در کنار خط مشخص‌شدن ضايعه با ترميم اوليهٔ رضايت‌بخش انجام داد.