اگرچه قدرت آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین بسیار متفاوت است (جدول آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین: دوزهای درمانی معمول) همه آنتاگونیست‌های تیپیک گیرنده دوپامین در دسترس به یک اندازه در درمان اسکیزوفرنی مؤثر می‌باشند. آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین در طیف وسیعی از فرمولاسیون‌ها و دوزها در دسترس می‌باشند. (جدول ترکیبات آنتاگونیست گیرنده دوپامین)
معادل ۵ تا ۱۰ میلی‌گرم هالوپریدول برای یک بزرگسال و در یک وضعیت حاد مناسب می‌باشد. برای یک فرد مسن ممکن است دوزی به اندازه ۱ میلی‌گرم هالوپریدول کفایت کند. تجویز بیش از ۵۰ میلی‌گرم کلرپرومازین در یک تزریق ممکن است باعث هیپوتاسیون شدید شود. تجویز داخل عضلانی آنتاگونیست گیرنده دوپامین باعث به‌وجود آمدن اوج غلظت پلاسمائی در عرض ۳۰ دقیقه می‌شود. در برابر ۶۰ دقیقه پس از تجویز خوراکی، دوز آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین برای تجویز عضلانی حدود نصف دوزی است که از راه خوراکی داده می‌شود. برای درمان کوتاه‌مدت بیمار باید برای مدت ۱ ساعت پس از تجویز اولین دوز داروی آنتاگوینست گیرنده دوپامین پایش شود. پس از این مدت بیشتر پزشکان دوز دیگری از یک آنتاگونیست گیرنده دوپامین با یک داروی آرام‌بخش (مثل یک بنزودیازپین) تجویز میکنند تا رفتار بیمار را به شکل مؤثری کنترل کنند. داروهای آرام‌بخشی که می‌توانند مورد استفاده قرار گیرند، عبارتند از لورازپام، ۲ میلی‌گرم داخل عضلانی و ۵۰ تا ۲۵۰ میلی‌گرم آموباربیتال داخل عضلانی
- داروهای طولانی‌اثر دپو:
چون برخی از افراد مبتلا به اسکیزوفرنی پذیرش درمان با رژیم‌های خوراکی آنتاگوینست‌های گیرنده دوپامین را ندارند، ممکن است لازم باشد از ترکیبات طولانی‌اثر دپو استفاده شود. معمولاً پزشک ترکیبات داخل عضلانی را هر ۱ تا ۴ هفته تجویز می‌کند. بنابراین پزشک بلافاصله متوجه می‌شود که آیا بیمار یک دوز از دارو را نگرفته است. ممکن است آنتاگونیست‌های گیرنده دوپامین دپو با افزایش عوارض جانبی از جمله دیسکینزی دیررس همراه باشند.
