آسيت ناشى از سرطان پيشرفته يک عارضه ناراحت‌کننده است که اغلب به مراقبت‌هاى بيمارستانى نياز دارد. کاشته‌شدن کانون‌هاى سرطان در صفاق باعث تحريک ترشح مايع آسيت مى‌شود، در حالى‌که جذب آن را از طريق مجارى لنفاوى ديافراگماتيک متوقف مى‌کند. آسيت‌هاى بدخيم در انسداد پيشرفتهٔ وريدى يا لنفاوى نيز ديده مى‌شوند، حتى اگر سلول‌هاى تومورال آزاد در صفاق وجود نداشته باشد. سيتولوژى در ۶۰% تا ۹۰% از موارد مثبت مى‌شود و بالا بودن LDP/LDH (۵۰۰IU/L<), CEA نيز آن را تائيد مى‌کند.
آسيت لنفاوى
تجمع مايع لنف آزاد در حفرهٔ صفاق، نوع نادرى از آسيت است. اکثر مبتلايان بالغينى هستند - و اکثراً زنان مسن که يک سرطان مخفى نظير يک لنفوم يا آدنوکار سينوم (در پانکراس يا معده) دارند که باعث انسداد مجارى لنفاوى مى‌شود. آسيت لنفاوى که از تروماى خارجى يا اشتباه جراحى (تخليه وريدى پورتوسيستميک و اعمال جراحى برداشتن آنوريسم شکمى و لنفادنوپاتى خلف صفاقي) ناشى شده باشد، پيش‌آگهى بهترى دارد. حدود ۱۵% از موارد در کودکان ديده مى‌شود (معمولاً < ۱ سال سن) که دچار ناهنجارى‌هاى لنفاوى مادرزادى هستند.
يافته‌هاى بالينى
شايع‌ترين شکايت، درد و اتساع شکم همراه با علائم عمومى مبهم است. يافته‌هاى فيزيکى - علاوه بر آسيت - عبارتند از: افيوژن پلفور همزمان با ادم محيطي. مجموعهٔ تب، تعريق شبانه، و لنفادنوپاتي، شک به لنفوم را برمى‌انگيزد. يافتن مايع آسيت شيرى در پاراسنتز، تشخيص صحيح را نشان دهد. همبستگى اندکى ميان ظاهر کلى مايع و غلظت ترى‌گليسريد در آن وجود دارد (۲۰۰mg/dL با سطح متوسط ۱۵۰۰mg/dL). شمارش لکوسيت مايع (اکثراً لنفوسيت) به‌طور متوسط ۱۰۰۰/μL است. هيپوآلبومينمي، لنفوسيتوپنى و آنمى در اغلب موارد وجود دارد.
بررسى‌هاى رايج راديولوژيک، به‌ويژه CTاسکن شکم ممکن است کمک‌کننده باشند.
درمان
درمان آسيت لنفاوى خود به‌خودى بيشترى حمايتى است تا جراحيأ درمان علامتى عبارت است از اينکه مايع پلور و آسيت به‌طور متناوب کشيده شود. اين روش به‌ندرت ممکن است که باعث توقف نشت لنفاوى شود و بى‌ضرر هم نيست. پرهيز غذائى با رژيم کم‌چربي، حاوى ترى‌گليسريدهاى داراى زنجيرهٔ متوسط بايد آغاز شود. چون اين نوع ترى‌گليسريدها به‌جاى جريان لنفاوى از طريق سيستم وريدى پورت منتقل مى‌شوند. دوسوم از کودکان مبتلا، با اين درمان و با رشد کولترال‌ها طى حدود ۱ ماه خود بهخود بهبود مى‌يابند. اگر پرهيز غذائى نتيجه‌بخش نباشد، بايد تغذيهٔ کامل داخل وريدى را آغاز کرد. آسيت‌هاى ناشى از تروما، همگى بدون استثناء به‌طور خود بهخود بهبود پيدا مى‌کنند.
