شوک کارديوژنيک ممکن است در اثر آريتمي، نارسائى ميوکارد به‌علت ايسکمي، هيپرتانسيون سيستميک يا ريوي، ميوکارديت، يا ميوکارديوپاتى‌ها ايجاد شود. تشخيص معمولاً براساس سابقهٔ شناخته شده از بيمارى قلبى - عروقى به‌همراه ECG غيرطبيعى در بيمارى که در شوک بوده، وريدهاى گردنى متسع دارد، صورت مى‌گيرد.
ضربان آهسته قلب (کمتر از ۵۰ ضربان در دقيقه)، مى‌تواند باعث برون‌ده ناکافى قلب گردد؛ زيرا برون‌ده قلبي، حاصل حجم ضربه‌اى و تعداد ضربان قلب مى‌باشد. ضربان سريع قلب - که بيش از حد ماگزيممى که با تفريق سن بيمار برحسب سال از عدد ۲۳۰ به‌دست مى‌آيد، باشد - مى‌تواند به‌علت زمان کمى که براى پرشدن بطن‌ها و خون‌گيرى عروق کرونر هنگام دياستول وجود دارد، باعث برون‌ده ناکافى قلب شود. ايسکمى ميوکارد به‌علت کمبود اکسيژن کافي؛ نقص‌هاى آناتوميک به‌علت انقباض نامؤثر؛ هيپرتانسيون به‌علت افزايش بار بطن‌ها و اختلالاتى که به‌علت اتساع يا هيپرتروفى در ميوکارد ايجاد مى‌شوند؛ و بيمارى ميوکارد به‌علت نارسائى داخلى عضلهٔ قلب، مى‌توانند باعث شوک گردند.
تشخيص
تشخيص شوک کارديوژنيک معمولاً به تشخيص بيمارى زمينه‌اى بستگى دارد. شوک، وريدهاى گردنى متسع، ادم محيطي، کبد بزرگ و حساس به لمس، صداى سوم قلب، رال، علائم ايسکمى در ECG، و بزرگى قلب در گرافى قفسه سينه، مى‌توانند در تشخيص کمک کنند. تشخيص معمولاً ساده است، ولى در دو حالت شايع مى‌تواند مشکل گردد.
مورد اول، آنوريسم پاره شده آئورت شکمى در بيمارى است که بيمارى عروق کرونر دارد. کليد تشخيصى معاينهٔ وريدهاى گردنى است.
حالت دوم، شوک ناشى از ضربه ديدن ميوکارد در بيمارى است که دچار جراحت عمدهٔ قفسه سينه شده است. تروماى غيرنافذ قفسه سينه مى‌تواند آسيب قلبى ايجاد کند، ولى چنين آسيبى معمولاً بلافاصله به مرگ منجر مى‌شود.
درمان
مواد مخدر
اين داروها خصوصاً در درمان نارسائى قلبى به دنبال انفارکتوس ميوکارد مؤثر مى‌باشند.
ديورتيک‌ها
ديورتيک‌ها در نارسائى احتقانى قلب به‌همراه افزايش حجم عروقي، درمان ايده‌آل مى‌باشند، ولى مصرف آنها در اختلالات قلبى عروقى ايجاد شده در اثر هيپوولمي، تروما، تحت فشار قرار گرفتن قلب، سپسيس، يا از بين رفتن تون ميکروواسکولر، واضحاً کنترانديکه است.
داروهاى کرونوتروپ
بيماران دچار نارسائى قلبى به‌همراه برادى‌کاردى ممکن است ندرتاً و به‌طور موقت از تجويز داروهاى کرونوتروپ مانند آتروپين يا ايزوپروترنول سود ببرند.
داروهاى اينوتروپ
دوز کم اين داروها قدرت انقباض ميوکارد را افزايش مى‌دهد. به‌علاوه، به‌نظر مى‌رسد که دوپامين عروق کليه را گشاد کرده، جريان خون کليوى و برون‌ده ادرارى را افزايش مى‌دهد. استفاده اصلى از اين داروها براى افزايش جريان خون در سيستم قلبى - عروقى است؛ دوپامين برخلاف دوبوتامين به‌طور معمول تعداد ضربان قلب را شديداً افزايش مى‌دهد.
مصرف دوپامين و دوبوتامين بايد با احتياط صورت گرفته، بيمار در ICU مانيتور شود. اين داروها با دوز ۱۰μg/kg/min يا بيشتر، باعث انقباض آرتريول‌هاى سيستميک مى‌شوند. حتى دوزهاى پائين، در بيماران هيپوولميک (مثلاً دوز ۵μg/kg/min دوپامين) مى‌توانند باعث نکروز ايسکميک انگشتان گردد.
وازوديلاتورها
مفيدترين وازوديلاتورها در بيماران جراحى مبتلا به نارسائى قلبى عبارتند از: سولفات مورفين، نيتروپروسايد، و نيتروگليسيرين، که همگى به سادگى قابل برگشت يا کوتاه اثر مى‌باشند.
