از عجایب روزگار این است که پیش نویس قانون اساسی ایران پس از انقلاب توسط گروهی روشنفکر تحصیل کرده غرب (حسن حبیبی، ناصر کاتوزیان، عبدالکریم لاهیجی، محمد جعفر جعفری لنگرودی، فتحالله بنیصدر و ناصر میناچی ) و با الهام گرفتن از روح دموکراسی در قانونهای اساسی اروپا و ارجاع به شاخصههای مذهبی حکومت در شیعه، در بهار سال 1358 تنظیم شد