مریم جهانگیر، آگاه اندیشه : از نوجوانی عادت داشتم در روزهای خاص مذهبی، کنار مادر، خاله، یا زنهای محل به هیئت بروم. نه فقط به خاطر نذری و نوحه، بیشتر بهخاطر آن حس بیواسطهای که آدم را از کنج ذهن خودش بیرون میکشد و پرت میکند در دل یک جمع. جمعی که شاید زبان علم، آن را «توده» بنامد، اما من همیشه در آن فردیتها را میدیدم.