«خانه» حافظه فرهنگی ماست که خاطرات ما در آن شکل میگیرد. در این صورت بیراه نیست اگر آشپزخانه را حافظه بوها و طعمها بدانیم؛ جایی که وقتی نام آن میآید، به دنیای دیگری پرت میشویم؛ دنیایی پر از طعم، ادویه و بو. در دوران پیشامدرن خانه، نقش محوری برای آدمها داشت؛ جایی که بیشتر وقت آنها درون آن میگذشت و به همین دلیل طبیعی است که خورد و خوراک و آشپزی هم داخل خانهها اتفاق میافتاد و ردپای غذای بیرون از خانه کمرنگ بود، اما با ورود مدرنیته، امر غذا خوردن از اندرون خانه در حال بیرون رانده شدن از خانه است …