باطلی که شایع شد

از قدیم‌تر که بررسی کنیم، هرکس فراغتی پیدا می‌کرد، حتما باید خود را مشغول کاری می‌کرد. مشغله داشتن از ملزومات زندگی بود. حتما باید لحظات زندگی را به امری می‌پرداختند که مفید باشد و اگر زمانی بود که کاری انجام نمی‌شد، صرف استراحت و بازیابی قوا و بهبود روح و روان برای باز پرداختن به کار می‌شد؛ اما کم‌کم و با پیشرفت زندگی، فراغت بشر از کار بیشتر شد و هرچه روال انجام کارها به فناوری سپرده شد، گویی مشغول‌بودن قباحت پیدا کرد.