در ورزش ایران، یک نابرابری ساختاری عمیق و نگرانکننده به چشم میخورد. این نابرابری تنها به تفاوت در محبوبیت یا درآمدزایی رشتههای مختلف خلاصه نمیشود، بلکه به یک توزیع ناعادلانه و اغلب غیرمنطقی منابع بودجهای بازمیشود. در یک سو، لیگ برتر فوتبال با بودجهای سرسامآور و رشد ۴۸۶درصدی تنها در سه سال ایستاده است؛ بودجهای که از ۵۷۲ میلیارد تومان در سال ۱۴۰۰ به ۳۳۵۳ میلیارد تومان در سال ۱۴۰۳ رسیده و صرف قراردادهای نجومی بازیکنان میشود. در سوی دیگر، بسیاری از رشتههای پایه و اصیل ایرانی مانند کشتی، وزنهبرداری، …