واژه «کوچه» در فرهنگ تهران قدیم مفهومی عمیق داشت؛ واژهای امن که هر چه در آن رخ میداد حرمت داشت و اهالی، آن را گردن میگرفتند. حتی تنها محدودیت خانوادههای اصیل تهرانی برای فرزندانشان این بود: «فقط تو کوچه خودمون حق داری بازی کنی» و عبور از کوچه برای فرزندان، خط قرمز بود.