وقتی ناصرالدین شاه یک روستا را در اصفهان به دو روحانی بخشید (سند تاریخی)

این قریه، از خالصه جات بوده و ناصر الدین شاه در این فرمان می گوید که این اقدام را برای «ترویج امر زراعت و فلاحت» انجام داده است.  طبعا مقصود این است که وجود این قریه های خالصه جات اگر دست دولت بماند، درآمدی نخواهد داشت، و بهتر است آنها را به صورت اربابی و ملکیت درآورد تا ارباب و مالکان با به کارگیری کشاورزان روی آن زراعت کرده و درآمدی نیز که اینجا تعبیر «بالمناصفه» برای تقسیم منافع آن بکار رفته، نصیب دولت شود.