موضعگیری رسمی رسانههای حکومتی و طرفداران آنها، در کنار بیاعتنایی به حقیقتِ انسانیِ رنج، نوعی دعوت به بیتفاوتی یا حتی شادی بر رنج دیگران را نیز در خود نهفته دارد. این دعوت هرچند ممکن است در ظاهر با استناد به تاریخچهای از مظلومیت و بیعدالتی توجیه شود، در واقع نقض همان اصولی است که از آن دفاع میکند. اگر ظلم به فلسطینیها بهانهای برای محکومیت جهانیان به دلیل بیتفاوتی است، چگونه میتوان از دیگران انتظار همدلی داشت، وقتی خود در برابر رنج دشمن، نه تنها سکوت، که شادی میکنیم؟