ذهن ما ایرانیان بیشتر با کمیابی قرابت دارد تا با فراوانی. همانطور که طبق اعتقاداتمان تصور میکنیم که بعد از هر شادمانی و پایکوبی، سوگواری و تلخکامی به کمین نشسته است مدام با این فکر درگیریم که آینده معلوم نیست و بهتر است تا جای ممکن وسیله را در چنگمان حفظ کنیم.