رضا داوودنژاد، خودت رفتی، اما پرچم غزل خانمِ شما بالاست

روزگاری مرگ شبیه به حسرتی در میان خوشی‌های روزگار بود. مانند همان توپی که در آستانه ورود به دروازه، تیرک و تمام قلب‌ها را با هم می‌لرزاند.