"تعارض" با ساختاری جدید که هرگز با آن مواجه نبودیم (تمام فیلم با دوربین‌های مداربسته و سیاه و سفید ضبط شده) و موضوعی که چندان با مخاطب عادی ارتباط برقرار نمی کند، از منحصر به فردترین فیلم‌های امسال بود. کاراکتری تنها و طرد شده که در افکار خود زندگی می کند و فیلم نیز سیالیت بین توهمات و خیالات او را با واقعیت به نمایش می گذارد و مرز بین دروغ و حقیقت را محو می کند. راوی در جایگاه دانای کل، دیگر قابل اعتماد نیست و داستان با تردیدی همیشگی، گام در روایت خود بر می دارد. شبیه داستان "عقاید یک دلقک" نوشته هاینریش بل که اساسا اجتماع و آدم‌ها و فرهنگ‌های متفاوتی را شامل می شود، اما فلسفه تنهایی، فقر و عشق را که اساسا نیاز به ترجمه زبانی و تجربه فرهنگی ندارند، در خود پیدا می کنیم. "تعارض" فیلمی برای همه نیست، اما هوشمندانه، همه را شامل می شود. شاید آینه‌ای است که نمی خواهیم نگاهش کنیم...