تراژدی اجتناب‌ناپذیر: کیسینجر و جهان او

مورگنتا در مورد دشواری‌های عملی ایده شورا چنین ادامه داد که آرنت هیچ‌چیز برای گفتن نداشت و اگرچه در ستایش دوست خود می‌نوشت اما نمی‌توانست در برابر اشاره به آنچه که آن را «عنصر رومانتیک در برداشت ‌هانا آرنت از آزادی» می‌نامید، مقاومت نورزد. با این حال، مورگنتا کاملا هم بی‌احساس نبود. او به‌جای انتقاد صرف از «همکار فکری‌اش»، با تصدیق خصلت بدبینی و ناامیدی در تفکر آرنت به نوعی از وی حمایت کرد، که [این بدبینی و ناامیدی] آشکارا چیزی بود که در مورد آرنت دوست می‌داشت؛ تنها موضع‌گیری مناسب برای یک متفکری که در روزگاران تاریک می‌زیست. «شاید بتوان استدلال کرد که خصلت تئوریک فلسفه سیاسی ‌هانا آرنت نشانه‌ای از این عدم امکان تفکر خلاق در یک وضعیت سیاسی ناامیدکننده است.»