از سال ۱۳۵۴ و با عضویت ایران در کنوانسیون ژنو، شهروندانی که قصد سفر به خارج از کشور داشتند، باید علاوه بر گواهینامه ملی خود، یک گواهینامه بینالمللی نیز دریافت میکردند و گواهینامه ملی خود را برای استفاده در خارج از کشور ترجمه میکردند که این روند برای بسیاری از افراد پرهزینه و زمانبر بود.