فقط گلایه، فقط توقع، فقط بزرگ کردن کارهای کوچکی که خودشان انجام میدهند... در مواجهه با اعضای تیم ملی فوتبال ایران، انگار روبهروی یک ارکستر منظم ایستادهایم که خروجیاش فقط همین صداهاست. هر روز یک کدام از آنها شروع به سخنرانی میکنند و کنه و بنمایه حرفهایشان هم این است که «آی ملت؛ چرا حواستان نیست ما چه کارهای بزرگی داریم انجام میدهیم؟ چرا به اندازه کافی از ما ممنون و متشکر نیستید؟»