در تمام روایتهای توسعه، از کرانههای شرقی آسیا تا فلات ایران، یک جمله بارها تکرار شده است: «بدون ثبات، رشد امکان ندارد.» این جمله نه تنها فراتر از یک شعار یا حتی گزارهای تزئینی سیاسی است، بلکه بنیانیترین اصل تجربه توسعه در همه کشورهایی است که در نیمقرن اخیر، مسیر فقر تا پیشرفت را پیمودهاند. اگر کشوری خواهان رشد اقتصادی پایدار و نظاممند باشد، باید ابتدا ثبات سیاسی و نهادی خود را برقرار سازد؛ چراکه هیچ سرمایهگذاری در هوای مهآلود تصمیم نمیگیرد، هیچ تولیدی در بستر تزلزل به بار نمینشیند و هیچ …