در ادبیات توسعه مفهومی به نام «نفرین منابع» شناخته شده که طی دهههای گذشته یکی از بحثبرانگیزترین نظریهها در تحلیل عقبماندگی کشورهای دارای منابع طبیعی غنی بوده است. کشورهای نفتی که به جای تبدیل درآمدهای نفتی به سرمایه انسانی، زیرساخت فناورانه، نوآوری و تولید ملی، به توزیع رانت و ساختارهای رانتیمحور گرایش پیدا کردند، در عمل با رکود خلاقیت، وابستگی ساختاری و فساد نهادی روبهرو شدند.