برای گریز از توسعه و فروپاشیدن هر مجموعه ای یا سقوط اش به دره رکود، کافی است مدیران و تصمیم سازان، علم و تخصص یا به عبارتی شایسته گزینی را کنار بگذارند، به اصطلاح چرخه رذیلت را شکل دهند بر اساس معیارها همچون روابط شخصی، رانت، سفارش و ... افراد را در مسوولیت های گوناگون قرار دهند، در مقابل اما توسعه از جایی شروع می شود که چرخه فضیلت شکل بگیرد، هر کس در جای خودش باشد، در بستری با فرصت برابر، بر اساس شایستگی ترقی کند، آنگاه می توان امیدوار بود، مجموعه، گروه، هلدینگ و در جورجینی( پازل) فراگیرتر، یک کشور …