ایده تامین اجتماعی در ذات خود بر پایه اصول انسانی و اخلاقی شکل گرفته است؛ تلاشی برای آنکه هیچ فردی در برابر بیماری، بیکاری یا سالمندی بیپناه نماند. اما در ایران، این ایده که میتوانست تجلی عدالت اجتماعی باشد، بهواسطه تصدیگری گسترده دولت و ساختارهای انحصاری اداری، از کارکرد اصلی خود فاصله گرفته است.