اسلامشهر که از دهه 40 به بعد در جنوب تهران به دلیل راهاندازی کارخانههای مونتاژی شکل گرفت، توانست طی مدت 40 سال به یک شهر «خودانگیخته» بدون برنامهریزی خاص تبدیل شود و وجود فضاهای عمومی منجر به وجه تمایز اسلامشهر با دیگر سکونتگاههای غیررسمی شده و به آن معنا بخشیده است. در واقع سوال مهمی که در اینجا مطرح میشود این است، شهرهای حاشیه کلانشهرها که در زمان شکلگیری، عمدتا از آنها با عنوان سکونتگاههای غیررسمی نام برده میشود، چگونه به وجود آمدهاند؟