این یادداشت با تکیه بر مقاله «فقر در چین از ۱۹۵۰ به این سو: از منظر یک واقعیت محقق نشده»* به قلم اقتصاددان استرالیایی و دانشآموخته مدرسه اقتصاد لندن، مارتین راوالیون، از معروفترین متخصصان فقر، میکوشد تا روند کاهش فقر پس از آغاز اصلاحات ۱۹۷۸ را در پرتو شکستهای پیشااصلاحات تبیین کند و به پرسش و پاسخ محوری نویسنده بپردازد: چه سهمی از سطح بالای فقر چین در حوالی سال ۱۹۸0، یعنی در آستانه اصلاحات بازارمحور دنگ شیائوپینگ، به مسیر سیاستی مائوئیستی پیشین قابل نسبت دادن است؟