در حالیکه تهران با کاهش بیسابقه ذخایر آب زیرزمینی مواجه است، ریشه بحران بیش از آنکه در کمبارشی باشد، در گسست میان سیاستهای زمین و آب نهفته است. توسعه شهری بدون محاسبه ظرفیت آبی، تراکمفروشی و گسترش سکونت در حریم آبخوانها، منابع حیاتی دشت تهران–کرج را به مرز فروپاشی رسانده است؛ تا آنجا که تنها ۲۷ درصد از حجم قابل برداشت این آبخوان باقی مانده است.