پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) :
غلامرضا بنی اسدی: نامِ علی، قدرت بخش است. شاید از همین روست که از اعماق اعصار و قرونف پدر ها ما را برای ایستادن، برای برخاستن، به "یاعلی" فرمان می دادند. یا علی گفته و برخاسته ایم همه مان. هنوز هم وقتی موانع، سنگین می شود سر راه، برای برداشتنش "یاعلی" می گوئیم. حرف امروز و دیروز نیست، حدیث همیشه است. همین امروز هم وقتی با "یاعلی" قلم برمی دارم، کلمات هم شجاع می شوند و حروف مثل لشکر کلمات، به صف می ایستند. این را همیشه گفته ام وقتی کلام به نام مولا می رسد، من خود کنار می ایستم تا حروف و کلمات، خود در جای خویش بنشینند. این سطر ها را باید بدون نام نویسنده خواند. به حرمت یاعلی که از جانِ کلمات برمی خیزند به این هوشیارباش که؛ "علی"، نامی است که باید از نو شنید و مفهومی که باید از نو شناخت و عجیب اینکه هرچه از نو میشنویم، نواندیش میشویم و هرچه این مفهوم بلند را درمییابیم بلندتر میشویم.
شاید بتوان گفت یکی از مقیاسهای اندازهگیری قدوقدر اندیشه مردم، شناخت علی(ع) است و هرکس به همان اندازه قامت کشیدهاست که به بلندبالایی در فهم علوی رسیده است و چنین است که ریشهیافتگان در مکتب حضرتش هرگز مانعی را فراراه و فرادید خود نمیبینند چون آنقدر قدکشیدهاندکه از همه مانعها بلندتر شدهاند و آنسوتر را میبینند و چنین است که معتقدیم هوشمندی مؤمنانه علیباوران میتواند تا آنجا برسد که خطهای نانوشته را بخواند و راز مشتهای بسته را بفهمد. دست تاریخ و آینده برای اهل بیت اندیشهای علیباز است.
چنانکه «میثم» و «حجربن عدی» برای هم از فرداها میگفتند و پیشاپیش نتیجهای که چرخ بازیگر میخواست رقم زند را برای هم بازمیگفتند. علی (ع) آنها را اینگونه بلندنظر پرورده بود و هرکس میخواهد نظرش بلند و همتش هم بلندتر شود باید امروز علی(ع) را از نو بشناسد و همه رفتارش را با کنشها و واکنشهای او هماهنگ کند. علی(ع) تجسم عدالت بود و هرکس در دعوی پیروی علی(ع) همانقدر صادق است که به عدالت باور دارد.
علی(ع) به حرمت آزادی چنان باور داشت که نمی گذاشت صدای خوارج را در مسجد خاموش کنند و یا حقوق شان را از بیت المال، ببرند. او بد گویی و تند زبانی را روا نمی دانست حتی در برابر دشمن و پرهیز می داد یاران را که به پلشت گویی نباید زبان آلود. مولا، نه فقط در نماز که در زندگی هم به "اضعفِ مامومین" توجه داشت و زندگی خود را در آن سطح تنظیم می کرد. در حکومت او و در نگاهی که تا همیشه طراحی فرموده است برای نظامات عدالت محور به این توجه می داد که "عقیل" با "فقیر" فرق ندارد. با همه برادر بود و همه را در حقوق، برابر می دانست. با مردم صادق بود و با دشمن هم به جنگ روانی برنمی خاست. مروت را تام و تمام به رفتار در می آورد و نه فقط برای انسان ها که برای طبیعت و دیگر موجودات هم حق احصا شده قائل بود.
او نهایت خوبی را زیست و اوج خوبی را فرانگاه ما قرار داد تا راه را بدان سو بپیماییم اما دریغا که در نام و ادعا علی وار می شویم و در عمل.... باور کنیم به ادعا ما را نمی سنجند، نه امروز و نه در یوم الحساب. نمره ها را پای عمل می گذارند و "کارنامه" می دهند نه "ادعانامه". خود مان به کارنامه خود چه نمره ای می دهیم در قیاس به سرمشقی که خداوند به نام علی برای مان نوشته است؟.
متولیان امر و مسئولان محترم، چه نمره ای پای کارنامه خود می گذارند وقتی وضع مردم این است؟ این سطح زندگی ماست که پیداست. آن هم سطح اخلاق ماست که از پرونده های شکل گرفته می توان آمار گرفت. چیز پنهانی نیست. بر اساس همین به چشم آمده ها به خود چه نمره ای می دهیم؟ لینک کوتاه کپی لینک