خسته از زمستان، دلخوش به بهار

باغ بی‌برگ توصیفی است از امید و‌ تلاش برای رهایی از غم و حرکت به سوی امید. شاعر با نذر آبی که در این آبادی‌ست و درخواست پاشیدن بذر امید در این خاک ، دعا و آرزو برای آبادانی و رشد ‌دارد. شعر را در آروزی سفری از تاریکی به نور، از تنهایی به فراوانی، و از خستگی به امیدواری هست.