در ۱۴ مرداد ۱۳۳۸، قمرالملوک وزیری، در فقر و انزوا از دنیا میرود. اما قمر نمیمیرد؛ صدایش در حافظهی زن ایرانی باقی میماند. در حنجرهی دختری که هنوز باید آرام بخواند. در تمرین شبانهی زنی که هنوز، شنیدهشدن برایش جسارت میطلبد. قمر، برای همیشه در صحنه میماند.