سیاستهای وارداتی ایران در سالهای اخیر، به جای تقویت تولید ملی، به تقویت جریانهای رانتزا، مونتاژکاری و وابستگی به واردات از چین و هند انجامیده است. در شرایطی که بخش قابل توجهی از ارزشافزوده صنایع به خارج از کشور منتقل میشود، اصلاح پارادایم سیاستگذاری و حرکت به سمت حمایت اجتماعیشده از تولید و شفافسازی زنجیره تامین، ضرورتی اجتنابناپذیر به نظر میرسد. بدون این تغییر، توسعه پایدار و جایگاه واقعی ایران در اقتصاد جهانی دستیافتنی نخواهد بود.