خانواده لاجوردی باید تخم پنبه را تصفیه می‌کردند. آنچه از تصفیه باقی می‌ماند ماده‌ای به نام «خلط» بود که به درد صابون‌پزی می‌خورد. خانواده لاجوردی هم این ماده را به کارخانه‌های تولید صابون می‌فروختند، اما یک مشکل وجود داشت. تولیدی‌های صابون در آن زمان توانایی خرید همه خلط‌های کارخانه را نداشتند و همیشه کلی خلط روی دست آن‌ها باقی می‌ماند.
خانواده لاجوردی برای اینکه این ماده ارزشمند را دور نریزند دست به ابتکار جالبی می‌زنند. آن‌ها با توجه به سابقه‌ای که در گذشته در تولید صابون داشتند تصمیم می‌گیرند در اوایل دهه ۱۳۴۰ در همان بهشهر کارخانه تولید صابون را دایر کنند، صابونی که نامش گلنار شد.
با افزایش تقاضا برای صابون گلنار خانواده لاجوردی توانستند به راحتی به بازار شوینده نیز ورود کنند و کم کم دامنه فعالیت‌شان را توسعه دهند. در یکی از سفر‌های این خانواده برای بررسی فعالیت کارخانه مخمل بافی به کاشان، از طریق یکی از فامیل‌های خود متوجه نیاز مردم شهر به پودر شوینده می‌شوند و جرقه ایجاد خط تولید جدید در ذهن آن‌ها زده می‌شود. نام تولید جدید برف شد.
تاریخچه کسب و کار خانوادگی لاجوردی نشان می دهد آنان در برهه‌ای از کسب و کار خود کارگر کم آورده و ناچار شده‌اند از کره جنوبی کارگر وارد کنند.