برترینها: عکسی که از مراسم ختم بهرام بیضایی در آمریکا و در خانهی شخصیاش منتشر شد، بیش از آنکه یادآور مرگ باشد، حس فقدانی عمیقتر را زنده کرد؛ فقدان فرصت. بیضایی از سال ۱۳۸۹ ناچار به مهاجرت شد و دیگر امکان فیلمسازی در ایران نیافت. مرگ، در نهایت سرنوشت همه است، اما آنچه این رفتن را دردناکتر میکند، انسدادی است که پیش از مرگ، امکان «خلق» را از او گرفت؛ همان انسدادی که ناصر تقوایی را سالها از فیلمسازی محروم کرد و بیضایی را خانهنشین ساخت.