آرایش سیاسی اصولگرایان بیش از همیشه عجیب به نظر میرسد. اگر به یک دهه اخیر نگاهی بیندازیم، در مییابیم که اولا آنها همواره سعی میکردند که به وحدت برسند و گرچه اختلاف نظر در میانشان کم نبود، اما در بزنگاههای مهم به هر نحو که بود میکوشیدند که در برابر رقیب مشترک یعنی اصلاحطلبان به وحدت سیاسی-انتخاباتی برسند و ثانیا اگر اختلافها بالا میگرفت و قابل حل نبود، این طیف رادیکال بود که پیروز مناقشه میشد و دست بالا را داشت.