چرا «سایه» سرآمد غزل‌سرایان معاصر نیست؟

محمد زارع شیرین کندی، پژوهشگر فلسفه در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، به بهانه‌ی درگذشت «سایه» نوشت: هوشنگ ابتهاج (متخلص به سایه)، شاعر معاصر، با کوله باری از تجارب زیستۀ حدود یک قرن و با دلی آکنده از حسرت و امید از «این سرای بی کسی» و ازاین «دشت پرملال» و «گذرگه پر ستم» گذشت و دریغا که به دورها سفر کرد. او در زمرۀ آرمانگرایانی بود که به واسطۀ آشنایی با یکی از نیک‌ترین و پاک‌ترین فرزندان آن روزگار، مرتضی کیوان، و در زیر چتر دوستی و رفاقت با او می‌خواستند با تبعیض و نابرابری و بیدادِ زمان مبارزه کنند. بیشتر افراد این محفل که شمع جمع‌شان مرتضی کیوان بود گرایشی به شعر و قلم و نوشتن داشتند از خود کیوان و شاملو و محجوب گرفته تا کسرایی و ابتهاج و دریابندری. این آرمانگرایان به‌ ناگزیر اهداف و مقاصد خود را با صدایی هماهنگ می‌کردند که ازدرون مارکسیسمِ حزب توده برمی‌خاست. این دوستانِ صفا و وفا، خاصه اسطورۀ آنان مرتضی کیوان، و گرایش‌ها و باورهایشان چنان اثری بر روح و روان شاعر ما گذاشت که تا آخرعمر«به سلامت تئوریک سوسیالیسم باور داشت» و خود را «سوسیالیست» می خواند. روان این شاعر، این «پیر پرنیان اندیش» شاد باد!