هر «اوّل اردیبهشتماه جلالی» -که بلبلان را بر «منابر قُضبان» مینگرم- ره میکشد خیالم به «گل سرخِ نَمگرفته از لآلی»، که چهسان تشبیه آورده بر عرقکردن چهرهی معشوق؛ همان «شاهد غَضبان»؛ یک سو از شرم و دگرسوی از خشم؛ به شِکوه از ناصادقیِ عاشقِ ادعایی.